آن كه جان را با طمع ورزى بپوشاند خود را پُست كرده ، و آن كه راز سختى هاى خود را آشكار سازد خود را خوار كرده ، و آن كه زبان را بر خود حاكم كند خود را بى ارزش كرده است.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >  اندوه امام و شادى دشمنان ( حکمت شماره 325 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به نامه مورد نظر، شماره نامه را وارد کنید

متن عربی

325. و قال (علیه السلام)، لَمّا بَلَغَهُ قَتْلُ مُحَمَّدِ بْنِ أبِی بَکْرٍ:

  1. إِنَّ حُزْنَنَا عَلَیْهِ عَلَى قَدْرِ سُرُورِهِمْ بِهِ،
  2. إِلَّا أَنَّهُمْ نَقَصُوا بَغِیضاً وَ نَقَصْنَا حَبِیباً.

متن فارسی

 هنگامى که خبر شهادت محمد بن ابى بکر به امام (علیه السلام) رسید، فرمود:

  1. اندوه ما براى او به اندازه شادى شامیان است،
  2. زیرا از آن ها دشمنى بزرگ کم شد و از ما دوستى بزرگ.
قبلی بعدی