متن عربی

37. و قال (علیه السلام): و قَد لَقِیَهُ عِندَ مَسیرِه إلى الشّامِ دَهاقِینُ الأنْبارِ، فَتَرجَّلوا لَهُ وَاشتَدُّوا بین یَدَیهِ، فقال:

1. مَا هذَا الَّذِی صَنَعْتُمُوهُ؛
2.  فقالوا: خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا،
3. فقال: وَاللّهِ مَا یَنْتَفِعُ بِهذَا أُمَرَاؤُکُمْ!
4. وَ إِنَّکُمْ لَتَشُقُّونَ عَلَى أَنْفُسِکُمْ فِی دُنْیَاکُمْ،
5.  وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فِی آخِرَتِکُمْ،
6. وَ مَا أَخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ،
7. وَ أَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْاَمَانُ مِنَ النَّارِ.

متن فارسی

امام (علیه السلام) فرمود:

1. «این چه کارى بود که کردید؟»
2. عرض کردند: این رسوم و آدابى است که ما امیران خود را با آن بزرگ مى داریم.
3.  امام (علیه السلام) فرمود:به خدا سوگند! زمامداران شما از این عمل بهره اى نمى برند
4. و شما با این کار در دنیا مشقت زیادى بر خود هموار مى سازید
5. و در قیامت بدبخت مى شوید.
6.  چه زیان بار است مشقتى که به دنبال آن عقاب الهى باشد.
7. و چه پرسود است آرامشى که با آن امان از آتش دوزخ فراهم گردد.