متن عربی
37. و قال (علیه السلام): و قَد لَقِیَهُ عِندَ مَسیرِه إلى الشّامِ دَهاقِینُ الأنْبارِ، فَتَرجَّلوا لَهُ وَاشتَدُّوا بین یَدَیهِ، فقال:
- مَا هذَا الَّذِی صَنَعْتُمُوهُ؛
- فقالوا: خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا،
- فقال: وَاللّهِ مَا یَنْتَفِعُ بِهذَا أُمَرَاؤُکُمْ!
- وَ إِنَّکُمْ لَتَشُقُّونَ عَلَى أَنْفُسِکُمْ فِی دُنْیَاکُمْ،
- وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فِی آخِرَتِکُمْ،
- وَ مَا أَخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ،
- وَ أَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْاَمَانُ مِنَ النَّارِ.
متن فارسی
امام (علیه السلام) فرمود:
- «این چه کارى بود که کردید؟»
- عرض کردند: این رسوم و آدابى است که ما امیران خود را با آن بزرگ مى داریم.
- امام (علیه السلام) فرمود:به خدا سوگند! زمامداران شما از این عمل بهره اى نمى برند
- و شما با این کار در دنیا مشقت زیادى بر خود هموار مى سازید
- و در قیامت بدبخت مى شوید.
- چه زیان بار است مشقتى که به دنبال آن عقاب الهى باشد.
- و چه پرسود است آرامشى که با آن امان از آتش دوزخ فراهم گردد.
