متن عربی
[108] .(1) وَ قَدْ تُوُفِّيَ سَهْلُ بْنُ حُنَيْفٍ الْأَنْصَارِيُّ بِالْكُوفَةِ بَعْدَ مَرْجِعِهِ [مِنْ صِفِّينَ مَعَهُ] مَعَهُ مِنْ صِفِّينَ وَ كَانَ [مِنْ أَحَبِ] أَحَبَّ النَّاسِ إِلَيْهِ لَوْ أَحَبَّنِي جَبَلٌ لَتَهَافَتَ.
(2)قال الرضي [رحمه الله تعالى و] معنى ذلك أن المحنة تغلظ عليه فتسرع المصائب إليه و لا يفعل ذلك إلا بالأتقياء الأبرار و المصطفين الأخيار:
(3)و هذا مثل قوله ع: [مَنْ أَحَبَّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَلْيَسْتَعِدَّ لِلْفَقْرِ جِلْبَابًا و قد يؤول ذلك على معنى آخر ليس هذا موضع ذكره]مَنْ أَحَبَّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَلْيَسْتَعِدَّ لِلْفَقْرِ جِلْبَاباً
[و قد يؤول ذلك على معنى آخر ليس هذا موضع ذكره]
متن فارسی
(1)پس از مراجعت آن حضرت از صفین سهل بن حنیف انصاری که همراه حضرت بود در کوفه وفات یافت، و او محبوبترین مردم بود نزد وی، فرمود: اگر کوهی مرا دوست بدارد خرد می شود.
(2)معنی این جمله این است که امتحان و گرفتاری او غلیظ شده مصیبتها بسوی او شتاب می کند، واین کار انجام نمی یابد مگر بر تقوی کاران نیکان، و برگزیدگان نیک.
(3)و این سخن مانند سخن دیگر آن حضرت است که می فرماید: هرکس ما خاندان را دوست بدارد پس باید برای فقر پوششی آماده کند، و گاهی این دو جمله بهم عنی دگیر تأویل و برگردانده می شود که اینجا محل ذکر آن نمی باشد.
قبلی بعدی