متن عربی
149. وَ مِنَ الْکَلَام لَه علیه السلام قَبْلَ شَهَادَتِهِ (علیه السلام)
- أَیُّهَا النَّاسُ، کُلُّ امْرِىً لاَقٍ مَا یَفِرُّ مِنْهُ فِی فِرَارِهِ.
- الْاَجَلُ مَسَاقُ النَّفْسِ؛ وَ الْهَرَبُ مِنْهُ مُوَافَاتُهُ.
- کَمْ أَطْرَدْتُ الْاَیَّامَ أَبْحَثُهَا عَنْ مَکْنُونِ هذَا الْاَمْرِ،
- فَأَبَى اللّهُ إِلَّا إِخْفَاءَهُ.
- هَیْهَاتَ! عِلْمٌ مَخْزُونٌ!
- أَمَّا وَصِیَّتِی: فَاللّهَ لا تُشْرِکُوا بِهِ شَیْئاً،
- وَ مُحَمَّداً صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، فَلا تُضَیِّعُوا سُنَّتَهُ.
- أَقِیمُوا هذَیْنِ الْعَمُودَیْنِ، وَ أَوْقِدُوا هذَیْنِ الْمِصْبَاحَیْنِ،
- وَخَلاَکُمْ ذَمٌّ مَا لَمْ تَشْرُدُوا.
- حُمِّلَ کُلُّ امْرِىً مِنْکُمْ مَجْهُودَهُ،
- وَ خُفِّفَ عَنِ الْجَهَلَةِ.
- رَبٌّ رَحِیمٌ، وَ دِینٌ قَوِیمٌ، وَ إِمَامٌ عَلِیمٌ.
- أَنَا بِالْاَمْسِ صَاحِبُکُمْ، وَ أَنَا الْیَوْمَ عِبْرَةٌ لَکُمْ،
- وَ غَداً مُفَارِقُکُمْ!
- غَفَرَ اللّهُ لِی وَ لَکُمْ!
- إِنْ تَثْبُتِ الْوَطْأَةُ فِی هذِهِ الْمَزَلَّةِ فَذَاکَ.
- وَ إِنْ تَدْحَضِ الْقَدَمُ فَإِنَّا کُنَّا فِی أَفْیَاءِ أَغْصَانٍ،
- وَ مَهَابِّ رِیَاحٍ، وَ تَحْتَ ظِلِّ غَمَامٍ،
- اضْمَحَلَّ فِی الْجَوِّ مُتَلَفِّقُهَا، وَ عَفَا فِی الْاَرْضِ مَخَطُّهَا.
- وَ إِنَّمَا کُنْتُ جَاراً جَاوَرَکُمْ بَدَنِی أَیَّاماً،
- وَ سَتُعْقَبُونَ مِنِّی جُثَّةً خَلاَءً: سَاکِنَةً بَعْدَ حَرَاکٍ،
- وَ صَامِتَةً بَعْدَ نُطْقٍ، لِیَعِظْکُمْ هُدُوِّی،
- وَ خُفُوتُ إِطْرَاقِی، وَ سُکُونُ أَطْرَافِی،
- فَإِنَّهُ أَوْعَظُ لِلْمُعْتَبِرِینَ مِنَ الْمَنْطِقِ الْبَلِیغِ وَ الْقَوْلِ الْمَسْمُوعِ.
- وَدَاعِی لَکُمْ وَدَاعُ امْرِىً مُرْصِدٍ لِلتَّلاَقِی!
- غَداً تَرَوْنَ أَیَّامِی، وَ یُکْشَفُ لَکُمْ عَنْ سَرَائِرِی،
- وَ تَعْرِفُونَنِی بَعْدَ خُلُوِّ مَکَانِی وَ قِیَامِ غَیْرِی مَقَامِی.
متن فارسی
149.از سخنان آن حضرت است پیش از فرارسیدن مرگش
- فرار از مرگ: اى مردم! هر کس از هرچه فرار کند، در همان حال فرار به آن مى رسد!
- «اجل» سرآمد زندگى و پایان حیات است، و فرار از آن، رسیدن به آن است!
- چه روزهایى که من به بحث و کنجکاوى درباره اسرار و باطن این امر (پایان زندگى) پرداختم،
- ولى خداوند جز اخفاى آن را نخواسته است.
- هیهات! این علمى است پنهان (و مربوط به ذات پاک خداوند).
- وصیت کوتاه امام: اما وصیّت من این است که چیزى را همتاى خدا قرار ندهید،
- و سنّت و شریعت محمّد (صلی الله علیه و آله) را ضایع نکنید،
- این دو ستون را بر پا دارید، و این دو چراغ پرفروغ را فروزان نگه دارید!
- و نکوهشى متوجه شما نخواهد بود، مادامى که (از این دو امر) منحرف نشوید.
- هر کس به اندازه توانایى اش وظیفه دارد،
- و به جاهلان تخفیف داده شده است.
- پروردگارى مهربان، و دینى استوار، و امام و پیشوایى آگاه دارید.
- من دیروز همراه (و رهبر) شما بودم، و امروز مایه عبرت شما هستم،
- و فردا از شما جدا مى شوم!
- خداوند من و شما را بیامرزد.
- امام (علیه السلام) در بستر شهادت: اگر گام (من) در این لغزشگاه، ثابت بماند (و از این ضربت خطرناک رهایى یابم) این همان مطلوب ماست،
- و اگر گام بلغزد (و از این جهان رخت بربندم جاى تعجّب نیست زیرا) ما در سایه شاخه ها،
- و مسیر وزش بادها و زیر سایه ابرهاى متراکمى بودیم که در آسمان پراکنده شدند و آثارشان روى زمین محو شد (ما نیز خواهیم رفت).
- من همسایه اى بودم که چند روزى بدنم در کنار شما زیست
- به زودى از من، تنها جسدى بى روح و بى حرکت، بعد از آن همه حرکت،
- و خاموش، بعد از آن همه گفتار، باقى خواهید یافت.
- از حرکت ایستادن من، و از کار افتادن چشم هایم،
- و بى حرکتى اعضاى پیکرم باید شما را پند و اندرز دهد،
- چرا که پند و اندرز آن براى عبرت گیرندگان از هر منطق رسا و گفتار شنیدنى اى موثّرتر است. وداع من با شما،
- وداع کسى است که آماده ملاقات (پروردگار) است
- و فردا ارزش زندگى با من را خواهید دانست و باطن من براى شما آشکار خواهد شد
- و آن زمان که جاى خالى مرا ببینید و دیگرى بر جاى من نشیند، مرا خواهید شناخت!
قبلی بعدی
