متن عربی

370. وَ رُوِیَ أَنَّهُ (علیه السلام)، قَلَّمَا اعْتَدَلَ بِهِ المِنْبَرُ، إِلَّا قالَ أَمامَ الخُطْبَةِ:

1. أَیُّهَا النَّاسُ، اتَّقُوا اللّهَ فَمَا خُلِقَ امْرُؤٌ عَبَثاً فَیَلْهُو، وَ لا تُرِکَ سُدىً فَیَلْغُو،
2.  وَ مَا دُنْیَاهُ الَّتی تَحَسَّنَتْ لَهُ بِخَلَفٍ مِنَ الْاخِرَةِ الَّتِی قَبَّحَهَا سُوءُ النَّظَرِ عِنْدَهُ،
3. وَ مَا الْمَغْرُورُ الَّذِی ظَفِرَ مِنَ الدُّنْیَا بِأَعْلَى هِمَّتِهِ کَالآخَرِ الَّذِی ظَفِرَ مِنَ الآخِرَةِ بِأَدْنَى سُهْمَتِهِ.

متن فارسی

روایت شده که کمتر اتفاق مى افتاد که امام (علیه السلام) بر منبر بنشیند و پیش از خطبه چنین نفرماید:

1. اى مردم! تقواى الهى پیشه کنید (و بدانید) هیچ کس بیهوده و عبث آفریده نشده که دائماً به لهو (و سرگرمى هاى مختلف) بپردازد و هیچ کس مهمل و بى هدف رها نشده تا به کارهاى لغو و بى ارزش مشغول شود.
2.  (هرگز) دنیاى دلپسندش جاى آخرتى را که با بدنگرى، زشت در نظرش جلوه کرده است نخواهد گرفت و
3. آن فریب خورده اى که با برترین کوشش بر دنیا ظفر یافته همچون کسى نیست که به کمترین سهم خود از آخرت دست یافته است.