متن عربی

311. و قال (علیه السلام)لِأَنَسِ بْنِ مَالِکٍ، وَ قَدْ کَانَ بَعَثَهُ إِلَى طَلْحَةَ و الزُّبَیرِ لَمّا جَاءَ إِلَى البَصْرَةِ یُذَکَّرْهُما شَیْئاً مِمّا سَمِعَهُ مِن رَسولِ اللّهِ (صلی الله علیه و آله) فی مَعْنَاهُما، فَلَوى عَنْ ذَلِکَ، فَرَجَعَ إِلَیْهِ، فَقَالَ: إِنِّی أُنْسِیتُ ذَلِکَ الْاَمْرَ، فَقال (علیه السلام):

إِنْ کُنْتَ کَاذِباً فَضَرَبَکَ اللّهُ بِهَا بَیْضَاءَ لاَمِعَةً لاَتُوَارِیهَا الْعِمَامَةُ.

قال الرَّضِىُّ: یَعْنی البَرَصَ، فَأصَابَ أَنَساً هذا الدَّاءُ فِیْما بَعْدُ فِی وَجْهِهِ، فَکانَ لَا یُرَى إلّا مُبَرْقَعاً.

متن فارسی

هنگامى که امام (علیه السلام) وارد بصره شد انس بن مالک را خواست تا نزد طلحه و زبیر برود و آنچه را که از پیامبر (صلی الله علیه و آله) درباره آن ها شنیده بود (منظور پیشگویى پیغمبر (صلی الله علیه و آله) درباره ظلم آن ها نسبت به على (علیه السلام) است) به آن ها یادآورى کند (تا از مخالفت خود با على (علیه السلام) خوددارى کنند). انس از این مأموریت سرپیچى کرد و به نزد امام (علیه السلام) برگشت و گفت: من آن را فراموش کرده ام.امام (علیه السلام) فرمود:

اگر دروغ مى گویى خدا تو را به سفیدى آشکارى (پیسى) مبتلا کند آن گونه که حتى عمامه نتواند آن را بپوشاند.

سیّد رضى مى گوید: منظور امام (علیه السلام) بیمارى برص است و چیزى نگذشت که لکه هاى سفید برص در سر و صورت او نمایان گشت وا ز آن پس هیچ کس او را بى نقاب نمى دید.