متن عربی

464. و قال (علیه السلام):

1. إِنَّ لِبَنِی أُمَیَّةَ مِرْوَداً یَجْرُونَ فِیهِ.
2. وَ لَوْ قَدِ اخْتَلَفُوا فِیمَا بَیْنَهُمْ ثُمَّ کَادَتْهُمُ الضِّبَاعُ لَغَلَبَتْهُمْ.

قال الرَّضِىُّ: و المِرْوَدُ هنا مِفْعَلٌ من الإِرْوادِ، و هو الإمهالِ و الإظهارِ، و هذا من أفصَح الکلامِ و أغرَبِه، فکأنّه (علیه السلام) شبّه المُهلةَ الّتی هم فیها بالمِضمارِ الّذی یَجرُون فیه إلى الغایةِ، فإذا بلَغوا مُنقَطَعِها انتقَضّ نِظامُهم بعدها.

متن فارسی

امام (علیه السلام) فرمود:

1. بنى امیه تا زمان معینى مهلت دارند که به تاخت و تاز مشغول باشند.
2. وهمین که بین آنها اختلاف افتاد دشمنانِ ضعیفِ کفتارصفتشان آنها را فریب مى دهند و بر آنان پیروز مى شوند.

مرحوم سید رضى در ذیل این گفتار حکیمانه مى گوید: «مَرود» در اینجا مَفعل (بر وزن مکتب) است که از ماده «إرواد» گرفته شده و به معناى مهلت دادن و اظهار کردن است و این تعبیر از فصیح ترین و جالب ترین تعبیرات است گویا امام (علیه السلام) مهلتى را که آنها براى حکومت دارند تشبیه به میدان مسابقه کرده که مسابقه دهندگان با نظم و ترتیب در یک مسیر به سوى هدفى پیش مى روند اما هنگامى که به آن هدف رسیدند نظم آنها به هم مى خورد.