متن عربی

19-  و من کتاب له ( عليه السلام ) إلى بعض عماله :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ دَهَاقِينَ أَهْلِ بَلَدِک شَکوْا مِنْک غِلْظَةً وَ قَسْوَةً وَ احْتِقَاراً وَ جَفْوَةً وَ نَظَرْتُ فَلَمْ أَرَهُمْ أَهْلًا لِأَنْ يدْنَوْا لِشِرْکهِمْ وَ لَا أَنْ يقْصَوْا وَ يجْفَوْا لِعَهْدِهِمْ.

فَالْبَسْ لَهُمْ جِلْبَاباً مِنَ اللِّينِ تَشُوبُهُ بِطَرَفٍ مِنَ الشِّدَّةِ وَ دَاوِلْ لَهُمْ بَينَ الْقَسْوَةِ وَ الرَّأْفَةِ وَ امْزُجْ لَهُمْ بَينَ التَّقْرِيبِ وَ الْإِدْنَاءِ وَ الْإِبْعَادِ وَ الْإِقْصَاءِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ .

متن فارسی

نامه اي است از آن حضرت (عليه السلام)به يکي از کارگزاران خود:

پس از حمد و ثناي خداوندي دهقان هاي مردم شهر تو، از تندخوي و قساوت و تحقير و جفاکاريهاي تو درباره آنان شکايت کرده اند و من ديدم که آنان چون مردمي مشرکي هستند، نبايد به تو نزديک شوند و نبايد از تو دور شوند و جفا ببينند، زيرا آنان معاهده پناهندگي و همزيستي با مسلمين دارند.
 پس در کار آنان درشتي و نرمي را به هم آميز و با آنان گاه با شدت و گاه با نرمش رفتار کن و براي آنان نزديکي را با دور داشتن در هم بياميز، ان شاء الله.