خانه > مشورت عمر بن خطاب با امام علیه السلام ( خطبه شماره 146 )
خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
متن عربی
146.وَ مِنَ الْکَلَام لَه علیه السلام وَ قَدِ اسْتَشَارَهُ عُمَرُ بْنُ الخَطَّابِ فی الشُّخوصِ لِقِتَالِ الفُرْسِ بِنَفْسِهِ
- إِنَّ هذَا الْاَمْرَ لَمْ یَکُنْ نَصْرُهُ
- وَ لا خِذْلاَنُهُ بِکَثْرَةٍ وَ لا بِقِلَّةٍ.
- وَ هُوَ دِینُ اللّهِ الَّذِی أَظْهَرَهُ،
- وَ جُنْدُهُ الَّذِی أَعَدَّهُ وَ أَمَدَّهُ،
- حَتَّى بَلَغَ مَا بَلَغَ،
- وَ طَلَعَ حَیْثُ طَلَعَ؛
- وَ نَحْنُ عَلَى مَوْعُودٍ مِنَ اللّهِ،
- وَ اللّهُ مُنْجِزٌ وَعْدَهُ، وَ نَاصِرٌ جُنْدَهُ.
- وَ مَکَانُ الْقَیِّمِ بِالْاَمْرِ مَکَانُ النِّظَامِ مِنَ الْخَرَزِ،
- یَجْمَعُهُ وَ یَضُمُّهُ:
- فَإِنِ انْقَطَعَ النِّظَامُ تَفَرَّقَ الْخَرَزُ وَ ذَهَبَ،
- ثُمَّ لَمْ یَجْتَمِعْ بِحَذَافِیرِهِ أَبَداً.
- وَ الْعَرَبُ الْیَوْمَ وَ إِنْ کَانُوا قَلِیلاً، فَهُمْ کَثِیرُونَ بِالْاِسْلَامِ، عَزِیزُونَ بِالاِجْتَماعِ!
- فَکُنْ قُطْباً، وَ اسْتَدِرِ الرَّحَا بِالْعَرَبِ،
- وَ أَصْلِهِمْ دُونَکَ نَارَ الْحَرْبِ،
- فَإِنَّکَ إِنْ شَخَصْتَ مِنْ هذِهِ الْاَرْضِ انْتَقَضَتْ عَلَیْکَ الْعَرَبُ مِنْ أَطْرَافِهَا وَ أَقْطَارِهَا،
- حَتَّى یَکُونَ مَا تَدَعُ وَرَاءَکَ مِنَ الْعَوْرَاتِ أَهَمَّ إِلَیْکَ مِمَّا بَیْنَ یَدَیْکَ.
- إِنَّ الْاَعَاجِمَ إِنْ یَنْظُرُوا إِلَیْکَ غَداً یَقُولُوا:
- هذَا أَصْلُ الْعَرَبِ، فَإِذَا اقْتَطَعْتُمُوهُ اسْتَرَحْتُمْ،
- فَیَکُونُ ذَلِکَ أَشَدَّ لِکَلَبِهِمْ عَلَیْکَ،وَ طَمَعِهِمْ فِیکَ.
- فَأَمَّا مَا ذَکَرْتَ مِنْ مَسِیرِ الْقَوْمِ إِلَى قِتَالِ الْمُسْلِمِینَ؛
- فَإِنَّ اللّهَ سُبْحَانَهُ، هُوَ أَکْرَهُ لِمَسِیرِهِمْ مِنْکَ،
- وَ هُوَ أَقْدَرُ عَلَى تَغْیِیرِ مَا یَکْرَهُ.
- وَ أَمَّا مَا ذَکَرْتَ مِنْ عَدَدِهِمْ،
- فَإِنَّا لَمْ نَکُنْ نُقَاتِلُ فِیَما مَضَى بِالْکَثْرَةِ،
- وَ إِنَّمَا کُنَّا نُقَاتِلُ بِالنَّصْرِ وَ الْمَعُونَةِ!
متن فارسی
146.از سخنان امام (عليه السلام) است که پس از مشورت خواهى عمر از آن حضرت در اين باره که شخصاً براى جنگ با ايرانيان حرکت کند يا خير؟ بيان فرموده است
- پيروزى و شکست اين امر (اسلام)،
- تاکنون بستگى به زيادى و کمى جمعيّت نداشته است،
- اين آيين خداست که خداوند آن را پيروز ساخته،
- و سپاه اوست که آن را آماده کرده و يارى فرموده،
- تا بدان جا که بايد برسد رسيد،
- و هرجا بايد طلوع کند طلوع کرد.
- خداوند به ما وعده پيروزى داده است،
- و او به وعده خودش عمل خواهد کرد، و سپاه خود را يارى مى کند.
- (بدان) موقعيت زمامدار مانند رشته است
- که مهره ها را جمع مى کند و ارتباط مى بخشد،
- اگر رشته بگسلد، مهره ها پراکنده مى شوند، و هر يک به جايى خواهد افتاد،
- به گونه اى که هرگز نتوان همه را جمع کرد.
- عرب، گرچه امروز ازنظر تعداد کم است، ولى با وجود اسلام بسيار است، و با اجتماع و انسجامى که (در پرتو اين آيين پاک) به دست آورده، قدرتمند وشکست ناپذير است.
- حال که چنين است تو همچون قطب آسياب باش، و آن را به وسيله عرب به گردش درآور
- و آتش جنگ را دور از خود شعله ور ساز؛
- چراکه اگر شخصاً از اين سرزمين خارج شوى، ممکن است اعراب باقى مانده (که در ميان آن ها منافقان وجود دارند) از گوشه وکنار سر از فرمانت برتابند،
- تا آن جا که نقاط آسيب پذيرى که پشت سر نهاده اى از آنچه پيش رو دارى مهم تر خواهد شد!
- و اگر عجم ها فردا چشمشان به تو (عمر) افتد مى گويند:
- اساس و ريشه عرب اين است، اگر آن را قطع کنيد راحت خواهيد شد.
- اين فکر، آن ها را در مبارزه با تو و طمع در نابودى و آزارت حريص تر و سرسخت تر مى کند.
- اما آنچه يادآور شدى که آن ها به سوى جنگ با مسلمانان آمده اند، (و اين دليل قوت و قدرت آن هاست و تو را نگران ساخته)
- خداوند بيشتر از تو حرکت آن ها را ناپسند مى دارد،
- و او بر تغيير آنچه نمى پسندد تواناتر است،
- و آنچه درباره تعداد زياد سربازان دشمن يادآور شدى،
- بدان که ما در گذشته در نبرد با دشمن بر اساس فزونى نفرات پيکار نمى کرديم،
- بلکه با يارى و کمک خداوند مى جنگيديم (و پيروز مى شديم).
قبلی بعدی
