متن عربی

266. و سَألهُ رجلٌ أن یُعرَّفَه الإِیمانَ، فقال (علیه السلام):

1. إِذَا کَانَ الْغَدُ فَأْتِنِی حَتَّى أُخْبِرَکَ عَلَى أَسْمَاعِ النَّاسِ،
2. فَإِنْ نَسِیْتَ مَقَالَتِی حَفِظَهَا عَلَیْکَ غَیْرُکَ.
3. فَإِنَّ الْکَلَامَ کَالشَّارِدَةِ.
4.  یَنْقُفُهَا هذَا وَ یُخْطِئُهَا هذَا.

و قد ذَکرنا ما أجابَه بِه فیما تقدّم مِن هذا الباب، و هو قَولُه: «الإِیمَانُ عَلى أرْبَعِ شُعَبٍ»

متن فارسی

کسى از آن حضرت تقاضا کرد که ایمان را برایش توصیف کند؛

امام (علیه السلام) فرمود:

1. فردا نزد من بیا تا در حضور جمع، تو را از آن آگاه سازم.
2.  که اگر گفته ام را فراموش کردى دیگرى آن را براى تو حفظ کند،
3.  زیرا سخن همچون شترِ فرارى است.
4. که بعضى ممکن است آن را پیدا کنند وبعضى آن را نیابند.

مرحوم سیّد رضى به دنبال این گفتار حکیمانه مى افزاید: آنچه را امام (علیه السلام) (فرداى آن روز) در پاسخ این سؤال کننده بیان فرمود، همان است که ما در همین باب کلمات قصار به عنوان «الاْیمانُ عَلى أرْبَعِ شُعَبٍ» ( 31) آوردیم. (پیش از این به عنوان «عَلى أرْبَعِ دَعائِم» آورده شده است).