متن عربی

66-  و من كتاب له (عليه السلام) إلى عبد الله بن العباس و قد تقدم ذكره بخلاف هذه الرواية :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الْمَرْءَ لَيَفْرَحُ بِالشَّيْ‏ءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيَفُوتَهُ وَ يَحْزَنُ عَلَى الشَّيْ‏ءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَهُ فَلَا يَكُنْ أَفْضَلَ مَا نِلْتَ فِي نَفْسِكَ مِنْ دُنْيَاكَ بُلُوغُ لَذَّةٍ أَوْ شِفَاءُ غَيْظٍ وَ لَكِنْ إِطْفَاءُ بَاطِلٍ أَوْ إِحْيَاءُ حَقٍّ وَ لْيَكُنْ سُرُورُكَ بِمَا قَدَّمْتَ وَ أَسَفُكَ عَلَى مَا خَلَّفْتَ وَ هَمُّكَ فِيمَا بَعْدَ الْمَوْتِ .

متن فارسی

ص   824
امام عليه السلام در نامه اى به عبد اللّه بن عباس اين مطلب را نوشته كه قبلا بصورت ديگرى نقل شده است:

پس از حمد الهى، بنده خدا وقتى بچيزى كه باو خواهد رسيد (رزق) دست مى يابد خوشحال مى شود و نسبت بچيزى كه مقدر نشده باو برسد ناراحت مى گردد. بنا بر اين (كه مقدرات تغيير نمى كند)، نبايد بهترين چيزها كه در دنيا بآن دست مى يابى رسيدن باوج لذت و يا انتقام گرفتن باشد، بلكه بهترين كارها ريشه كن كردن باطل و زنده نمودن حق است. بايد به اعمال شايسته اى كه پيش از مرگ مى فرستى خوشحال باشى و نسبت به آن چه در دنيا باقى مى گذارى تأسف بخورى و هميشه در غم بعد از مرگ باشى.