متن عربی

212- و من خطبة له (علیه السلام) یصف جوهر الرسول، و یصف العلماء، و یعظ بالتقوی:
وَ أَشْهَدُ أَنَّهُ عَدْلٌ عَدَلَ وَ حَکمٌ فَصَلَ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ سَیدُ عِبَادِهِ کلَّمَا نَسَخَ اللَّهُ الْخَلْقَ فِرْقَتَینِ جَعَلَهُ فِی خَیرِهِمَا لَمْ یسْهِمْ فِیهِ عَاهِرٌ وَ لَا ضَرَبَ فِیهِ فَاجِرٌ أَلَا وَ إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ قَدْ جَعَلَ لِلْخَیرِ أَهْلًا وَ لِلْحَقِّ دَعَائِمَ وَ لِلطَّاعَةِ عِصَماً وَ إِنَّ لَکمْ عِنْدَ کلِّ طَاعَةٍ عَوْناً مِنَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ یقُولُ عَلَی الْأَلْسِنَةِ وَ یثَبِّتُ الْأَفْئِدَةَ فِیهِ کفَاءٌ لِمُکتَفٍ وَ شِفَاءٌ لِمُشْتَفٍ.
صفة العلماء
وَ اعْلَمُوا أَنَّ عِبَادَ اللَّهِ الْمُسْتَحْفَظِینَ عِلْمَهُ یصُونُونَ مَصُونَهُ وَ یفَجِّرُونَ عُیونَهُ یتَوَاصَلُونَ بِالْوِلَایةِ وَ یتَلَاقَوْنَ بِالْمَحَبَّةِ وَ یتَسَاقَوْنَ بِکأْسٍ رَوِیةٍ وَ یصْدُرُونَ بِرِیةٍ لَا تَشُوبُهُمُ الرِّیبَةُ وَ لَا تُسْرِعُ فِیهِمُ الْغِیبَةُ عَلَی ذَلِک عَقَدَ خَلْقَهُمْ وَ أَخْلَاقَهُمْ فَعَلَیهِ یتَحَابُّونَ وَ بِهِ یتَوَاصَلُونَ فَکانُوا کتَفَاضُلِ الْبَذْرِ ینْتَقَی فَیؤْخَذُ مِنْهُ وَ یلْقَی قَدْ مَیزَهُ التَّخْلِیصُ وَ هَذَّبَهُ التَّمْحِیصُ.
العظة بالتقوی
فَلْیقْبَلِ امْرُؤٌ کرَامَةً بِقَبُولِهَا وَ لْیحْذَرْ قَارِعَةً قَبْلَ حُلُولِهَا وَ لْینْظُرِ امْرُؤٌ فِی قَصِیرِ أَیامِهِ وَ قَلِیلِ مُقَامِهِ فِی مَنْزِلٍ حَتَّی یسْتَبْدِلَ بِهِ مَنْزِلًا فَلْیصْنَعْ لِمُتَحَوَّلِهِ وَ مَعَارِفِ مُنْتَقَلِهِ فَطُوبَی لِذِی قَلْبٍ سَلِیمٍ أَطَاعَ مَنْ یهْدِیهِ وَ تَجَنَّبَ مَنْ یرْدِیهِ وَ أَصَابَ سَبِیلَ السَّلَامَةِ بِبَصَرِ مَنْ بَصَّرَهُ وَ طَاعَةِ هَادٍ أَمَرَهُ وَ بَادَرَ الْهُدَی قَبْلَ أَنْ تُغْلَقَ أَبْوَابُهُ وَ تُقْطَعَ أَسْبَابُهُ وَ اسْتَفْتَحَ التَّوْبَةَ وَ أَمَاطَ الْحَوْبَةَ فَقَدْ أُقِیمَ عَلَی الطَّرِیقِ وَ هُدِی نَهْجَ السَّبِیلِ.

متن فارسی

قسمتی از کلامی است از امیرالمومنین علیه السلام: 
و شهادت می دهم به اینکه خداوند، عادلی است که در همه امور، عدل به کار برده و حاکمی است که میان حق و باطل فیصله داده و آن را دور از یکدیگر جدا ساخته است.
 و گواهی می دهم که محمد، بنده و فرستاده و سرور همه بندگان اوست که هر زمان خداوند (در اثر زیاد شدن نسل) یک فرقه را به دو فرقه تبدیل کرد (فرقه ای را نسخ کرد و از میان برد و دو فرقه را جایگزین آن نمود) او را (محمد (صلی الله علیه و آله) را) در بهترین آن دو فرقه قرار داد، که در راه نسب او، هیچ بدکار و زشتکاری نصیبی نداشت و هیچ فاسق و فاجری در راه تولد او، سهمی دارا نبود.
 آگاه باشید، همانا خداوند برای کارهای خیر مردمانی و برای حق ستونهایی و برای اطاعت از خود، وسیله محافظتی قرار داده است.
 و بی گمان برای شما در هر طاعتی که انجام می دهید از طرف خداوند، یاری دهنده ای است که با زبانهای مردم سخن می گوید و دلها را آرام و مطمان می سازد و در این یاری، برای کسی که خواهان بی نیازی باشد، موجب کفایتی و برای آنکه درمان درد خویش را بخواهد، وسیله درمانی است.
 و بدانید اینکه بندگان خدا، که علم او، نزد آنان به امانت گذاشته شده و نگهداری آن از ایشان خواسته گردیده، آنچه را نگهداری آن به عهده آنان می باشد، (از نامحرم) حفظ می کنند و چشمه ها و معدنهای آن را برای کسانی که اهلیت دارند، باز می کنند و با دوستی و یاری کردن به یکدیگر پیوستگی میان خود برقرار می سازند و با محبت و همدلی، با همدیگر ملاقات می نمایند، جام سیراب کننده معرفت را به یکدیگر عطا می کنند و سیراب (از معرفت) از نزد همدیگر بیرون می آیند عقایدشان با شک و تردید آمیخته نمی گردد، و بدگویی پشت سر دیگران (غیبت)، در آنان راه نمی یابد، خداوند، بر پایه این اوصاف و کمالات خلقت تنشان و خلق و خوی درونشان را منعقد ساخته که طبق آنچه خلقتشان با آن انعقاد یافته، با یکدیگر دوستی می ورزند و میان خود پیوستگی برقرار می سازند، برتری آنان، نسبت به دیگر مردم، مانند برتری تخمی است مناسب برای کاشته شدن، نسبت به دیگر تخمها که چنین تخمی از تخمهای نامناسب پاک می گردد، آنچه خوب است نگاهداری و آنچه بد است به دور افکنده می شود، که پاک کردن تخمها و خالص نگاه داشتن آن را از دیگر تخمها ممتاز ساخته و آزمایش، آن را مهذب و پاک گردانیده است.
 پس انسان باید کرامت و نصیحت الهی را با خوب پذیرفتن و به لوازم آن عمل کردن، قبول کند و باید از مرگ که کوبنده آدمی است، قبل از فرود آمدن آن، حذر کند (و خود را با اندوختن اعمال صالح، آماده سازد) و باید انسان در روزگار کوتاه زندگی خود و کمی اقامت خود در منزلی (یعنی دنیا) بیندیشد تا آن را به منزلی دیگری (یعنی آخرت) بدل سازد، بنابر آنچه گفته شده باید برای محلی که به آن منتقل می شود و برای مکانی که از انتقال خود به آن، آگاه است کار بکند و توشه بیندوزد، پس خوشا به حال کسی که صاحب قلب و اندیشه ای سالم است، آن که از هر کس او را راهنمایی کرد فرمان برد و از هر که وی را به راه پستی و هلاکت کشاند، دوری گزید و با بینایی و هدایت کسی که او را به راه راست، بینا و هدایت کرد و با فرمانبری از راهنمایی که به او فرمان داد، به راه سلامت رسید و برای رسیدن به هدایت، پیش از آنکه درهای آن (با فرا رسیدن مرگ) بسته شود و وسیله رسیدن به آن قطع گردد، پیشدستی نموده است، کسی که در توبه را گشود و گناه و خطا را از میان برد، پس چنین کسی به راستی و حقیقت به راه حق ، برقرار گردیده و به سوی راه راست و روشن، راهنمایی شده است.«213»