متن عربی

135- و من کلام له (علیه السلام) فی شأن طلحة و الزبیر و فی البیعة له:
طلحة و الزبیر
وَ اللَّهِ مَا أَنْکرُوا عَلَی مُنْکراً وَ لَا جَعَلُوا بَینِی وَ بَینَهُمْ نِصْفاً وَ إِنَّهُمْ لَیطْلُبُونَ حَقّاً هُمْ تَرَکوهُ وَ دَماً هُمْ سَفَکوهُ فَإِنْ کنْتُ شَرِیکهُمْ فِیهِ فَإِنَّ لَهُمْ نَصِیبَهُمْ مِنْهُ وَ إِنْ کانُوا وَلُوهُ دُونِی فَمَا الطَّلِبَةُ إِلَّا قِبَلَهُمْ وَ إِنَّ أَوَّلَ عَدْلِهِمْ لَلْحُکمُ عَلَی أَنْفُسِهِمْ. إِنَّ مَعِی لَبَصِیرَتِی مَا لَبَسْتُ وَ لَا لُبِسَ عَلَی وَ إِنَّهَا لَلْفِئَةُ الْبَاغِیةُ فِیهَا الْحَمَأُ وَ الْحُمَّةُ وَ الشُّبْهَةُ الْمُغْدِفَةُ وَ إِنَّ الْأَمْرَ لَوَاضِحٌ وَ قَدْ زَاحَ الْبَاطِلُ عَنْ نِصَابِهِ وَ انْقَطَعَ لِسَانُهُ عَنْ شَغْبِهِ وَ ایمُ اللَّهِ لَأُفْرِطَنَّ لَهُمْ حَوْضاً أَنَا مَاتِحُهُ لَا یصْدُرُونَ عَنْهُ بِرِی وَ لَا یعُبُّونَ بَعْدَهُ فِی حَسْی.
أمر البیعة
منه: ‏فَأَقْبَلْتُمْ إِلَی إِقْبَالَ الْعُوذِ الْمَطَافِیلِ عَلَی أَوْلَادِهَا تَقُولُونَ الْبَیعَةَ الْبَیعَةَ قَبَضْتُ کفِّی فَبَسَطْتُمُوهَا وَ نَازَعَتْکمْ یدِی فَجَاذَبْتُمُوهَا اللَّهُمَّ إِنَّهُمَا قَطَعَانِی وَ ظَلَمَانِی وَ نَکثَا بَیعَتِی وَ أَلَّبَا النَّاسَ عَلَی فَاحْلُلْ مَا عَقَدَا وَ لَا تُحْکمْ لَهُمَا مَا أَبْرَمَا وَ أَرِهِمَا الْمَسَاءَةَ فِیمَا أَمَّلَا وَ عَمِلَا وَ لَقَدِ اسْتَثَبْتُهُمَا قَبْلَ الْقِتَالِ وَ اسْتَأْنَیتُ بِهِمَا أَمَامَ الْوِقَاعِ فَغَمَطَا النِّعْمَةَ وَ رَدَّا الْعَافِیةَ.

متن فارسی

درباره طلحه و زبیر
از جمله سخنی است از امیرمومنان علیه السلام، درباره طلحه و زبیر:

به خدا قسم، طلحه و زبیر و یارانشان، چیزی و کاری را که آن را زشت شمارند، از من ندیدند، و میان من و خود، انصاف نیز به کار نبردند (یا اینکه فرد با انصافی را میان من و خود حکم قرار ندادند) به راستی آنها حقی را طلب می کنند که خود، آن را فرو گذاشتند و خونی را خواهانند که خود، آن را بر زمین ریختند، اگر من در این خون شریک ایشان هستم، خودشان نیز در ریختن آن نصیب و سهم دارند و اگر خود آنها نه من، عهده دار ریختن آن خون بوده اند، پس خونخواهی جز از خودشان از کس دیگری نباید بشود، و به راستی که نخستین داوری عادلانه آنها باید به زیان خودشان باشد، همانا عقل و بصیرت من همراهم می باشد، نه امری را بر دیگری مشتبه ساختم و نه امری را بر خود من مشتبه گردیده است و به راستی که این گروه، هر آینه گروه ستمگرند، که در این گروه، هم خویشاوند نزدیک و هم کسی که همچون نیش عقرب است، و هم شبهه ای پوشیده و بسیار تاریک، یافته می شود، بی گمان حقیقت امر آشکار است، و به تحقیق باطل از ریشه و مرکز خود دور گردید و زبانش از شر انگیزی قطع شد، قسم به خدا، برای آنها حوضی را پر آب می سازم که آب بردارنده آن، خود هستم و آنها را سیراب از کنار آن بر نمی گردند و بعد از آن، دیگر لاجرعه و بدون تنفس، از آب برکه ای که از باران پر شده، نمی آشامند.
 از همین خطبه است:

پس شما همانند شتران تازه زا که به بچه های خود رو می آورند، به من رو آورید در حالی که می گفتید : بیعت، بیعت، پس من دستم را بستم و خود را کنار کشیدم و شما آن را گشودید، و من دستم را از شما دور نگاه داشتم و شما آن را به سوی خود کشیدید خداوندا، همانا آن دو (طلحه و زبیر) خویشاوندی با من را قطع کردند (و از من بریدند) و به من ستم روا داشتند و بیعتی را که با من کرده بودند، شکستند و مردم را برای مخالفت و دشمنی با من، برانگیختند، پس تو ای خدا، هر پیمان و عهدی که آنها در برابری با من بستند، گسسته گردان و هر چه را در مقابل من، محکم ساختند، استوار مساز و بدی آنچه را آرزو داشتند و عمل کردند، به آنها نشان بده، هر آینه و به تحقیق، من قبل از شروع جنگ از آن دو خواستم باز گردند و پیش از وقوع جنگ، نسبت به آنها مدارا و نرمی کردم و منتظر ماندم ، پس آنها، این نعمت را خوار شماردند.و انکار کردند و به سلامتی و عافیت، پشت پا زدند.