متن عربی

36-  وَ قَالَ (عليه السلام): وَ قَدْ لَقِيهُ عِنْدَ مَسِيرِهِ إِلَى الشَّامِ دَهَاقِينُ الْأَنْبَارِ فَتَرَجَّلُوا لَهُ وَ اشْتَدُّوا بَينَ يدَيهِ فَقَالَ :
مَا هَذَا الَّذِي صَنَعْتُمُوهُ فَقَالُوا خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا فَقَالَ :وَ اللَّهِ مَا ينْتَفِعُ بِهَذَا أُمَرَاؤُکمْ وَ إِنَّکمْ لَتَشُقُّونَ عَلَى أَنْفُسِکمْ فِي دُنْياکمْ وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فِي آخِرَتِکمْ وَ مَا أَخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ وَ أَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْأَمَانُ مِنَ النَّارِ.
 

متن فارسی

هنگامى که اميرالمومنين (عليه السلام) براى رفتن به سوى شام (ظ- براى نبرد با معاويه در صفين) رهسپار مى شد، دهقانان (زمينداران و باغداران) شهر انبار، در راه به آن حضرت رسيدند،  آنان از اسبهاى خود فرود آمدند و در مقابل وى شروع به دويدن کردند،  اميرالمومنين پرسيد، اين چه کارى بود شما انجام داديد؟  پاسخ دادند: اين عادت و رسم ماست که به وسيله آن، اميران خود را بزرگ ميداريم و احترام مى کنيم.

 اميرالمومنين (عليه السلام) فرمود: به خدا قسم، اميران و بزرگان شما از اين کار سودى نمى برند،  و همانا شما (با چنين کارى) در دنياى خويش، سخت خود را مى آزاريد  و در آخرت خويش، خود را بدبخت و بيچاره مى سازيد،  و چه زيانکارى بزرگى است، مشقت و رنجى که عذاب به دنبال داشته باشد  و چه راحتى و آسايش سودمندى است آن راحتى و آسايشى که همراه آن، ايمنى از آتش دوزخ بوده باشد.