متن عربی

52.و من کتاب له (علیه السلام) إلی أمراء البلاد في معنی الصلاة :
أَمَّا بَعْدُ فَصَلُّوا بِالنَّاسِ الظُّهْرَ حَتَّی تَفِي‏ءَ الشَّمْسُ مِنْ مَرْبِضِ الْعَنْزِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْعَصْرَ وَ الشَّمْسُ بَيْضَاءُ حَيَّةٌ فِي عُضْوٍ مِنَ النَّهَارِ حِينَ يُسَارُ فِيهَا فَرْسَخَانِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْمَغْرِبَ حِينَ يُفْطِرُ الصَّائِمُ وَ يَدْفَعُ الْحَاجُّ إِلَی مِنًی وَ صَلُّوا بِهِمُ الْعِشَاءَ حِينَ يَتَوَارَی الشَّفَقُ إِلَی ثُلُثِ اللَّيْلِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْغَدَاةَ وَ الرَّجُلُ يَعْرِفُ وَجْهَ صَاحِبِهِ وَ صَلُّوا بِهِمْ صَلَاةَ أَضْعَفِهِمْ وَ لَا تَکونُوا فَتَّانِينَ.

متن فارسی

نامه ای است از اميرالمومنين (علیه السلام)به اميران و واليان شهرها، درباره نماز، (و اوقات آن :

اما بعد از ستايش خدا و درود بر پيامبر (صلی الله عليه و آله ) پس نماز ظهر را (به جماعت) با مردم بگزاريد، تا آن زمان که خورشيد از ديوار استراحتگاه بزان به اندازه طول ديوار، به طرف مغرب برگشته باشد (سايه هر چيزی به اندازه همان چيز باشد) نماز عصر را هنگامی با مردم (به جماعت) ادا کنيد که خورشيد، هنوز درخشان و سفيد و زنده و روشن باشد، در بخشی از روز که بتوان در آن بخش دو فرسنگ راه را پيمود، نماز مغرب را در زمانی با مردم بگزاريد که روزه دار روزه خود را می گشايد و حج گزاران از عرفات رهسپار مزدلقه (يا مشعرالحرام) می شوند، نماز عشاء را هنگامی با مردم ادا کنيد که شفق (يعنی بقيه روشنايی روز و سرخی باقی مانده در افق) پنهان گردد تا آن گاه که يک سوم از شب، گذشته باشد، نماز صبح را زمانی همراه با مردم بگزاريد که هوا به گونه ای روشن شده باشد که هر کس، چهره دوستش را ببيند و بشناسد.

 نمازتان با مردم مانند نماز ضعيفترين ايشان باشد و از کسانی نباشيد که با طول دادن نماز، مردم را خسته می کنند و به فتنه می افکنند.