بزرگ ترين عيب آن كه چيزى را در خوددارى، بر ديگران عيب بشمار!
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( علی اصغر فقیهی)  >  بيزارى از منکرات ( حکمت شماره 381 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

381-  وَ رَوَى ابْنُ جَرِيرٍ الطَّبَرِي فِي تَارِيخِهِ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي لَيلَى الْفَقِيهِ وَ کانَ مِمَّنْ خَرَجَ لِقِتَالِ الْحَجَّاجِ مَعَ ابْنِ الْأَشْعَثِ أَنَّهُ قَالَ فِيمَا کانَ يحُضُّ بِهِ النَّاسَ عَلَى الْجِهَادِ إِنِّي سَمِعْتُ عَلِياً رَفَعَ اللَّهُ دَرَجَتَهُ فِي الصَّالِحِينَ وَ أَثَابَهُ ثَوَابَ الشُّهَدَاءِ وَ الصِّدِّيقِينَ يقُولُ يوْمَ لَقِينَا أَهْلَ الشَّامِ :
أَيهَا الْمُؤْمِنُونَ إِنَّهُ مَنْ رَأَى عُدْوَاناً يعْمَلُ بِهِ وَ مُنْکراً يدْعَى إِلَيهِ فَأَنْکرَهُ بِقَلْبِهِ فَقَدْ سَلِمَ وَ بَرِئَ وَ مَنْ أَنْکرَهُ بِلِسَانِهِ فَقَدْ أُجِرَ وَ هُوَ أَفْضَلُ مِنْ صَاحِبِهِ وَ مَنْ أَنْکرَهُ بِالسَّيفِ لِتَکونَ کلِمَةُ اللَّهِ هِي الْعُلْيا وَ کلِمَةُ الظَّالِمِينَ هِي السُّفْلَى فَذَلِک الَّذِي أَصَابَ سَبِيلَ الْهُدَى وَ قَامَ عَلَى الطَّرِيقِ وَ نَوَّرَ فِي قَلْبِهِ الْيقِينُ.


متن فارسی

اميرالمومنين (عليه السلام) فرمود: (ابن جرير طبرى در تاريخ خود از عبدالرحمن بن ابى ليلى فقيه، روايت کرده و اين عبدالرحمن، از جمله کسانى است که همراه با پسر اشعث براى جنگ با حجاج بن يوسف، رفته بود  که او يعنى عبدالرحمن در ضمن سخنانى که براى تشويق و برانگيختن مردم براى جهاد بر زبان مى راند گفت:  همانا من از على عليه السلام در آن روز که با مردم شام روبرو شديم، شنيدم که مى گفت:

 اى مومنين، همانا کسى ببيند ستمى انجام مى يابد يا کارى زشت و منکر را مشاهده کند که به آن دعوت مى شود  و در قلب خود، آن را زشت بداند، پس به راستى از کيفر آخرت به سلامت جسته و از گناه به دور مانده است  و آن کس که آن کار منکر و زشت را (علاوه بر قلب) با زبان خود نيز انکار کند و زشت شمارد پس به تحقيق استحقاق دريافت مزد را پيدا کرده و چنين کسى از آن که تنها با قلب خود، آن را انکار کرده برتر و بهتر است،  و کسى که آن کار زشت را با عمل و با به کار بردن شمشير، انکار نمايد تا کلمه خدا (و دين حق) بالاتر از هر چيز و کلمه ستمگران، (آيين ستمگران) پايين تر و پست تر از هر سخن و آيين ديگرى بوده باشد  پس اين کس، همان است که به راه ه دايت رسيده  و در طريقه راست و درست ايستاده و قرار گرفته و يقين به دين حق، در قلب او، روشن و واضح گرديده است.
 (يقين در قلب او، مانند روز، روشن گشته، و از هر شبهه اى پاک شده و وسوسه هاى شيطانى از قلب او زدوده گرديده است.)

 

قبلی بعدی