متن عربی

382- وَ فِي کلَامٍ آخَرَ لَهُ يجْرِي هَذَا الْمَجْرَى: فَمِنْهُمُ الْمُنْکرُ لِلْمُنْکرِ بِيدِهِ وَ لِسَانِهِ وَ قَلْبِهِ فَذَلِک الْمُسْتَکمِلُ لِخِصَالِ الْخَيرِ وَ مِنْهُمُ الْمُنْکرُ بِلِسَانِهِ وَ قَلْبِهِ وَ التَّارِک بِيدِهِ فَذَلِک مُتَمَسِّک بِخَصْلَتَينِ مِنْ خِصَالِ الْخَيرِ وَ مُضَيعٌ خَصْلَةً وَ مِنْهُمُ الْمُنْکرُ بِقَلْبِهِ وَ التَّارِک بِيدِهِ وَ لِسَانِهِ فَذَلِک الَّذِي ضَيعَ أَشْرَفَ الْخَصْلَتَينِ مِنَ الثَّلَاثِ وَ تَمَسَّک بِوَاحِدَةٍ وَ مِنْهُمْ تَارِک لِإِنْکارِ الْمُنْکرِ بِلِسَانِهِ وَ قَلْبِهِ وَ يدِهِ فَذَلِک مَيتُ الْأَحْياءِ وَ مَا أَعْمَالُ الْبِرِّ کلُّهَا وَ الْجِهَادُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ عِنْدَ الْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْي عَنْ الْمُنْکرِ إِلَّاا کنَفْثَةٍ فِي بَحْرٍ لُجِّي وَ إِنَّ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْي عَنِ الْمُنْکرِ لَا يقَرِّبَانِ مِنْ أَجَلٍ وَ لَا ينْقُصَانِ مِنْ رِزْقٍ وَ أَفْضَلُ مِنْ ذَلِک کلِّهِ کلِمَةُ عَدْلٍ عِنْدَ إِمَامٍ جَائِرٍ.

متن فارسی

 (و در کلام ديگرى از اميرالمومنين (عليه السلام) است در همين زمينه:) بعضى از مردم با دست و زبان و قلب خود، انکار کننده و زشت شمارنده کار منکر مى باشد،  پس چنين کسى، همه خصلتها و صفات نيک را به طور کامل در خود، جمع دارد.

 بعضى ديگر، با زبان و قلب خود، کار زشت را انکار مى کند اما با دست خود به انکار و جلوگيرى از آن نمى پردازد،  پس چنين کسى به دو خصلت از خصال نيک دست يازيده و يک خصلت را از دست داده است.
 پاره اى از ايشان، عمل زشت را با قلب خود انکار مى نمايد و انکار با دست و زبان خود را ترک مى کند.
 که چنين کسى دو خصلت را که شريفترين و گراميترين سه خصلت است، فرو نهاده و به يکى چنگ زده است.
 برخى ديگر از مردم، انکار کار زشت را، با زبان و قلب و دست ترک مى کند، که چنين کسى به منزله مرده اى است در ميان زندگان.
 همه کارهاى نيک و جهاد در راه خدا، در مقام سنجش با امر به معروف و نهى از منکر، جز همچون کمى آب دهن در جنب درياى پر آب، نمى باشد  و به راستى، امر به معروف و نهى از منکر، سر آمدن مدت عمر را نزديک نمى سازد و روزى را کم و کسر نمى کند  و بهتر و بالاتر از همه اينها، بر زبان آوردن س خن عدل و حق است در نزد پيشوايى ستمگر.