متن عربی

 (142) (و من كلام له ( عليه السلام  )

1. وَ لَيْسَ لِوَاضِعِ الْمَعْرُوفِ فِي غَيْرِ حَقِّهِ وَ عِنْدَ غَيْرِ أَهْلِهِ مِنَ الْحَظِّ فِيمَا أَتَى
2. إِلَّا مَحْمَدَةُ اللِّئَامِ
3. وَ ثَنَاءُ الْأَشْرَارِ
4. وَ مَقَالَةُ الْجُهَّالَ
5. مَا دَامَ مُنْعِماً عَلَيْهِمْ مَا أَجْوَدَ يَدَهُ
6. وَ هُوَ عَنْ ذَاتِ اللَّهِ بِخَيْلٌ
7. فَمَنْ أَتَاهُ اللَّهُ مَالًا فَلْيَصِلْ بِهِ الْقَرَابَةَ
8. وَ لْيُحْسِنْ مِنْهُ الضِّيَافَةَ
9. وَ لْيَفُكَّ بِهِ الْأَسِيرَ وَ الْعَانِي
10. وَ لْيُعْطِ مِنْهُ الْفَقِيرَ وَ الْغَارِمَ
11. وَ لْيَصْبِرْ نَفْسَهُ عَلَى الْحُقُوقِ وَ النَّوَائِبِ ابْتِغَاءَ الثَّوَابِ
12. فَإِنَّ فَوْزاً بِهَذِهِ الْخِصَالِ شَرَفُ مَكَارِمِ الدُّنْيَا وَ دَرْكُ فَضَائِلِ الْآخِرَةِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ.

متن فارسی

سخنى از آن حضرت (علیه السلام)

1. كسى كه نه بجا و نه بحق، به كسى كه سزاوار احسان نيست، احسان كند،
2. جز ستايش مشتى فرومايه
3. و ثناى جماعت اشرار
4. و نادانان بهره اى نخواهد برد.
5. آن هم تا زمانى كه، احسانش در حق ايشان بر دوام باشد. براستى چه دستى بخشنده دارد
6. ولى از انفاق در راه خدا بخل مى ورزد.
7. كسى كه خدا به او مال و خواسته اى ارزانى داشته، بايد كه به خويشاوندان برساند
8. و مهمانيهاى نيكو دهد
9. و اسيران و گرفتاران را از بند برهاند
10. و به فقيران و وامداران چيزى عطا كند.
11. و تا ثوابى حاصل كند، خود شكيبايى ورزد و حقوقى را كه به گردن دارد، ادا نمايد و با سختيها بسازد.
12. دست يافتن به اين خصلتها، در دنيا سبب شرف و بزرگى و درك فضايل آخرت شود. [اگر خدا بخواهد.]