(مردمى را در مرگ يكى از خويشاوندانشان چنين تسليت گفت) مْردن از شما آغاز نشده ، و به شما نيز پايان نخواهد يافت. اين دوست شما به سفر مى رفت، اكنون پنداريد كه به يكى از سفرها رفته ؛ اگر او باز نگردد شما به سوى او خواهيد رفت.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عبدالمحمد آیتی)  >  پيش از ديدار با دشمن در صفين ( نامه شماره 14 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به نامه مورد نظر، شماره نامه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

(14) (و من وصية له ( عليه السلام  )) (لعسكره قبل لقاء العدو بصفين)

  1. لَا تُقَاتِلُوهُمْ حَتَّى يَبْدَءُوكُمْ فَإِنَّكُمْ بِحَمْدِ اللَّهِ عَلَى حُجَّةٍ وَ تَرْكُكُمْ إِيَّاهُمْ حَتَّى يَبْدَءُوكُمْ حُجَّةٌ أُخْرَى لَكُمْ عَلَيْهِمْ. 
  2. فَإِذَا كَانَتِ الْهَزِيمَةُ بِإِذْنِ اللَّهِ فَلَا تَقْتُلُوا مُدْبِراً وَ لَا تُصِيبُوا مُعْوِراً. 
  3. وَ لَا تُجْهِزُوا عَلَى جَرِيحٍ وَ لَا تَهِيجُوا النِّسَاءَ بِأَذًى وَ إِنْ شَتَمْنَ أَعْرَاضَكُمْ وَ سَبَبْنَ أُمَرَاءَكُمْ فَإِنَّهُنَّ ضَعِيفَاتُ الْقُوَى وَ الْأَنْفُسِ وَ الْعُقُولِ.
  4. إِنْ كُنَّا لَنُؤْمَرُ بِالْكَفِّ عَنْهُنَّ وَ إِنَّهُنَّ لَمُشْرِكَاتٌ وَ إِنْ كَانَ الرَّجُلُ لَيَتَنَاوَلُ الْمَرْأَةَ فِي الْجَاهِلِيَّةِ بِالْفِهْرِ أَوِ الْهِرَاوَةِ فَيُعَيَّرُ بِهَا وَ عَقِبُهُ مِنْ بَعْدِهِ.

متن فارسی

سفارشی از آن حضرت (علیه السلام) به سپاهش پيش از ديدار با دشمن در صفين.

  1. با آنان مجنگيد تا آنان جنگ را بياغازند. سپاس خدا را، که حجت با شماست. و اگر واگذاريد تا آنان جنگ را آغاز کنند، اين هم حجتی ديگر است به سود شما و زيان ايشان.
  2. هرگاه، به اذن خدا، روی به هزيمت نهادند، کسی را که پشت کرده و می گريزد، مکشيد و آن را که از پای افتاده است، آسيب مرسانيد و مجروح را زخم مزنيد و زنان را ميازاريد و آنان را به خشم مياوريد، هرچند، آبروی شما بريزند يا اميرانتان را دشنام دهند.
  3. که زنان به جسم ناتوان اند و به نفس و عقل ضعيف.حتی در زمانی که زنان مشرک بودند، ما را گفته بودند که از آنان دست باز داريم.
  4. در زمان جاهليت، رسم بر آن بود که اگر مردی با سنگ يا چوبدستی به زنی تعرض می کرد او را و فرزندانش را، که پس از او می آمدند، عيب می کردند و سرزنش می نمودند.
قبلی بعدی