متن عربی

(97) (و من كلام له ( عليه السلام )

وَ اللَّهِ لَا يَزَالُونَ حَتَّى لَا يَدَعُوا لِلَّهِ مُحَرَّماً إِلَّا اسْتَحَلُّوهُ
وَ لَا عَقْداً إِلَّا حَلُّوهُ
وَ حَتَّى لَا يَبْقَى بَيْتُ مَدَرٍ وَ لَا وَبَرٍ
إِلَّا دَخَلَهُ ظُلْمُهُمْ وَ نَزَلَ بِهِ عَيْثُهُمْ وَ نَبَا بِهِ سُوءُ رَعْيِهِمْ
وَ حَتَّى يَقُومَ الْبَاكِيَانِ يَبْكِيَانِ
بَاكٍ يَبْكِي لِدِينِهِ
وَ بَاكٍ يَبْكِي لِدُنْيَاهُ
وَ حَتَّى تَكُونَ نُصْرَةُ أَحَدِكُمْ مِنْ أَحَدِهِمْ كَنُصْرَةِ الْعَبْدِ مِنْ سَيِّدِهِ
إِذَا شَهِدَ أَطَاعَهُ
وَ إِذَا غَابَ اغْتَابَهُ
وَ حَتَّى يَكُونَ أَعْظَمُكُمْ فِيهَا عَنَاءً أَحْسَنَكُمْ بِاللَّهِ ظَنّاً
فَإِنْ أَتَاكُمُ اللَّهُ بِعَافِيَةٍ فَاقْبَلُوا
وَ إِنِ ابْتُلِيتُمْ فَاصْبِرُوا
فَإِنَّ الْعَاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ

به خدا سوگند، بنى اميه، همچنان بمانند تا هر چه را كه خدا حرام كرده است، حلال شمارند
و هر پيمانى را بگسلند
و هيچ خانه و خيمه اى نماند،
جز آنكه، ظلمشان در آن داخل گردد و تبهكاريشان در آن فرود آيد. رفتار زشتشان مردم را از مساكنشان گريزان سازد
و دو گروه بگريند:
گروهى براى دينشان
و گروهى براى دنيايشان.
و بمانند تا آن گاه كه يارى يكى از شما، يكى از آنان را، همچون يارى بنده اى باشد خداوندش را،
كه چون ببيندش، اطاعتش كند
و چون غايب گردد، زبان به بد او گشايد
و تا آن گاه كه آنانكه حسن ظنشان به خدا بيشتر است رنج و محنتشان بيشتر گردد.
اگر خداوند شما را از شرشان سلامت داد به سوى او روى آوريد
و اگر به بلايى گرفتار ساخت، شكيبايى ورزيد
كه سرانجام نيك از آن پرهيزگاران است.