(از امام پرسيدند: اگر دُرِ خانة مردى را به رويش بندند، روزى او از كجا خواهد آمد ؟ فرمود) از آن جايى كه مرگ او مى آيد!.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عبدالمحمد آیتی)  >  به معقل بن قيس الرياحی ( نامه شماره 12 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به نامه مورد نظر، شماره نامه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

(12) (و من وصية له ( عليه ‏السلام  )) لمعقل ابن قيس الرياحي حين أنفذه إلى الشام في ثلاثة آلاف مقدمة له‏

  1. اتَّقِ اللَّهَ الَّذِي لَا بُدَّ لَكَ مِنْ لِقَائِهِ وَ لَا مُنْتَهَى لَكَ دُونَهُ وَ لَا تُقَاتِلَنَّ إِلَّا مَنْ قَاتَلَكَ .
  2. وَ سِرِ الْبَرْدَيْنِ وَ غَوِّرْ بِالنَّاسِ وَ رَفِّهْ فِي السَّيْرِ .
  3. وَ لَا تَسِرْ أَوَّلَ اللَّيْلِ فَإِنَّ اللَّهَ جَعَلَهُ سَكَناً وَ قَدَّرَهُ مُقَاماً لَا ظَعْناً فَأَرِحْ فِيهِ بَدَنَكَ وَ رَوِّحْ ظَهْرَكَ فَإِذَا وَقَفْتَ حِينَ يَنْبَطِحُ السَّحَرُ أَوْ حِينَ يَنْفَجِرُ الْفَجْرُ فَسِرْ عَلَى بَرَكَةِ اللَّهِ.
  4. فَإِذَا لَقِيتَ الْعَدُوَّ فَقِفْ مِنْ أَصْحَابِكَ وَسَطاً وَ لَا تَدْنُ مِنَ الْقَوْمِ دُنُوَّ مَنْ يُرِيدُ أَنْ يُنْشِبَ الْحَرْبَ وَ لَا تَبَاعَدْ عَنْهُمْ تَبَاعُدَ مَنْ يَهَابُ الْبَأْسَ حَتَّى يَأْتِيَكَ أَمْرِي.
  5. وَ لَا يَحْمِلَنَّكُمُ شَنَآنُهُمْ عَلَى قِتَالِهِمْ قَبْلَ دُعَائِهِمْ وَ الْإِعْذَارِ إِلَيْهِمْ.

متن فارسی

سفارشی از آن حضرت (علیه السلام) به معقل بن قيس الرياحی فرمود، آن گاه که او را به سه هزار سپاهی بر مقدمه به شام می فرستاد.

  1. از خدايی که بناچار، روزی با او ديدار خواهی کرد و جز درگاه او پايانی نداری، بترس. جنگ مکن مگر با آنکه با تو بجنگد.
  2. و لشکرت را در ابتدا يا انتهای روز به حرکت در آور و به هنگام گرمای نيمروز فرود آر. و مرکبها را خسته مدار، و در آغاز شب، لشکر را به حرکت در مياور که خداوند شب را برای آسودن قرار داده. و آن را برای درنگ کردن مقرر کرده نه سير و سفر.
  3. به هنگام شب خود و مرکبت را از خستگی برآور. و چون برآسودی، يا هنگام سحر و يا زمان دميدن سپيده- به برکت خداوندی- 
  4. حرکت کن هرگاه با دشمن روياروی شدی، خود در ميانه لشکرت قرار گير. و به دشمن چنان نزديک مشو که پندارد قصد حمله داری و چندان دور مايست که چون کسی باشی که از جنگ بيمناک است تا فرمان من به تو رسد.
  5. کينه آنان تو را وادار نکند که پيش از آنکه به اطاعتشان فراخوانی و حجّت را بر آنان تمام کنی، جنگ را بياغازی.
قبلی بعدی