اى مردم، بايد خدا شما را به هنگام نعمت همانند هنگامه كيفر ، ترسان بنگرد ، زيرا كسى كه رفاه و گشايش را زمينة گرفتار شدن خويش نداند ، پس خود را از حوادث ترسناك ايمن مى پندارد و آن كس كه تنگدستى را آزمايش الهى نداند پاداشى را كه اميدى به آن بود از دست خواهد
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عمران علیزاده)  >   به مردم بصره ( نامه شماره 29 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به نامه مورد نظر، شماره نامه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

29 .و من كتاب له (علیه السلام)  إلى أهل البصرة

(1)وَ قَدْ كَانَ مِنِ انْتِشَارِ حَبْلِكُمْ وَ شِقَاقِكُمْ مَا لَمْ تَغْبَوْا عَنْهُ

(2) فَعَفَوْتُ عَنْ مُجْرِمِكُمْ وَ رَفَعْتُ السَّيْفَ عَنْ مُدْبِرِكُمْ وَ قَبِلْتُ مِنْ مُقْبِلِكُمْ

(3)فَإِنْ خَطَتْ بِكُمُ الْأُمُورُ الْمُرْدِيَةُ وَ سَفَهُ الْآرَاءِ الْجَائِرَةِ إِلَى مُنَابَذَتِي وَ خِلَافِي

(4)فَهَا أَنَا ذَا قَدْ قَرَّبْتُ جِيَادِي وَ رَحَلْتُ رِكَابِي

(5)وَ لَئِنْ أَلْجَأْتُمُونِي إِلَى الْمَسِيرِ إِلَيْكُمْ لَأُوقِعَنَّ بِكُمْ وَقْعَةً لَا يَكُونُ يَوْمُ الْجَمَلِ إِلَيْهَا إِلَّا كَلَعْقَةِ لَاعِقٍ

(6)مَعَ أَنِّي عَارِفٌ لِذِي الطَّاعَةِ مِنْكُمْ فَضْلَهُ وَ لِذِي النَّصِيحَةِ حَقَّهُ

(7)غَيْرُ مُتَجَاوِزٍ مُتَّهَماً إِلَى بَرِيٍّ وَ لَا نَاكِثاً إِلَى وَفِيٍ‏.

 

متن فارسی

 از نامه های آن حضرت است به مردم بصره.

(1)از پراکندگی ریسمان اطاعت شما، و دشمنی و بیعت شکنی شما رخ داد آنچه از آن غافل و ناآگاه نیستید(میدانید که یک بار بیعت مرا شکسته و آتش جنگ شعله ور کردید).

(2)پس از گنهکاران شما درگذشتم، واز پشت کنندگان و فراریان شما شمشیر برداشتم(تعقیب نکردم) و توبه وعذر روی آورندگان شما را پذیرفتم.

(3)پس اگر باز کارهای هلاکت آور و افکار سفیهانه شما را بسوی دشمنی و مخالفت من بکشاند.

(4)و اینکه من اسبان نجیب خود را نزدیگ نموده و شترهای بار برخود را آماده کرده ام.

(5)و اگر در اثر نافرمانی مرا ناچار کنید که بسوی شما حرکت کنم در ان صورت چنان بر شما می تازم که حادثه روز جمل در مقایسه با آن مانند لیسیدن لیسنده باشد.

(6)با هم اینها من برای اطاعت کنندگان شما را فضل و بزرگواری آنها را می شناسم، وبرای خیرخواهان حقشانرا میدانم(به اطاعت و خیرخواهی آنها ارزش میدهم).

(7)بدون اینکه از متّهم و گنهکار به بری و بی گناه و از بیعت شکن به وفادار تجاوز کنم.

بعدی