شايسته نيست به سخنى كه از دهان كسى خارج شد، گمان بد ببرى ، چرا كه براى آن برداشت نيكويى مى توان داشت.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( مصطفی زمانی)  >  نشانه هاى سقوط ( حکمت شماره 98 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به خطبه مورد نظر، شماره خطبه را وارد کنید

متن عربی

98- وَ قَالَ (عليه السلام) : يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ لَا يُقَرَّبُ فِيهِ إِلَّا الْمَاحِلُ وَ لَا يُظَرَّفُ فِيهِ إِلَّا الْفَاجِرُ وَ لَا يُضَعَّفُ فِيهِ إِلَّا الْمُنْصِفُ يَعُدُّونَ الصَّدَقَةَ فِيهِ غُرْماً وَ صِلَةَ الرَّحِمِ مَنّاً وَ الْعِبَادَةَ اسْتِطَالَةً عَلَى النَّاسِ فَعِنْدَ ذَلِكَ يَكُونُ السُّلْطَانُ بِمَشُورَةِ النِّسَاءِ وَ إِمَارَةِ الصِّبْيَانِ وَ تَدْبِيرِ الْخِصْيَانِ .
 


متن فارسی

روزگارى مى آيد كه فقط سخن چينان مقرب اند و دروغگويان و ناپاكان زيرك شمرده مى شوند، اما افراد درستكار ناتوان. در چنين روزگارى صدقه را غرامت مى شمارند و در صله ى رحم منت مى گذارند و بندگى خدا آنان را ريا كار مى گرداند و به ديگران با ديده بى اعتنائى مى نگرند.در چنين زمانى (كه جامعه چنين گرديد) رياستمداران از فكر كنيزان (زنان
ص   886
بى سر و پا) كمك مى گيرند و نوجوانان به رياست مى رسند و اداره ى امور بدست خواجگان (يا خواجه صفت ها) مى افتد.

 

قبلی بعدی