متن عربی

101- و من خطبة له (علیه السلام) تجری هذا المجری و فیها ذکر یوم القیامة و أحوال الناس المقبلة :
یوم القیامة
وَ ذَلِک یوْمٌ یجْمَعُ اللَّهُ فِیهِ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ لِنِقَاشِ الْحِسَابِ وَ جَزَاءِ الْأَعْمَالِ خُضُوعاً قِیاماً قَدْ أَلْجَمَهُمُ الْعَرَقُ وَ رَجَفَتْ بِهِمُ الْأَرْضُ فَأَحْسَنُهُمْ حَالًا مَنْ وَجَدَ لِقَدَمَیهِ مَوْضِعاً وَ لِنَفْسِهِ مُتَّسَعاً.
حال مقبلة علی الناس
و منها :

فِتَنٌ کقِطَعِ اللَّیلِ الْمُظْلِمِ لَا تَقُومُ لَهَا قَائِمَةٌ وَ لَا تُرَدُّ لَهَا رَایةٌ تَأْتِیکمْ مَزْمُومَةً مَرْحُولَةً یحْفِزُهَا قَائِدُهَا وَ یجْهَدُهَا رَاکبُهَا أَهْلُهَا قَوْمٌ شَدِیدٌ کلَبُهُمْ قَلِیلٌ سَلَبُهُمْ یجَاهِدُهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ قَوْمٌ أَذِلَّةٌ عِنْدَ الْمُتَکبِّرِینَ فِی الْأَرْضِ مَجْهُولُونَ وَ فِی السَّمَاءِ مَعْرُوفُونَ فَوَیلٌ لَک یا بَصْرَةُ عِنْدَ ذَلِک مِنْ جَیشٍ مِنْ نِقَمِ اللَّهِ لَا رَهَجَ لَهُ وَ لَا حَسَّ وَ سَیبْتَلَی أَهْلُک بِالْمَوْتِ الْأَحْمَرِ وَ الْجُوعِ الْأَغْبَرِ.

متن فارسی

در زمینه سختیها
قسمتی است از کلامی از امیرالمومنین (علیه السلام) که به منزله خطبه است:

آن روز (یعنی قیامت) روزی است که خداوند، همه مردمان را، چه آنها که در روزگاران گذشته بوده اند و چه آنهایی که در زمانهای بعد (تا فرا رسیدن قیامت) آمده اند، گرد می آورد تا با کنجکاوی و دقت به حسابشان رسیدگی شود و به پاداش یا کیفر اعمالشان برسند، همه در حال خضوع و فروتنی به پا ایستاده اند، (از شدت خستگی و گرما) عرق، دهانشان را پر کرده و زمین، آنها را می لرزاند، در آن میان حال آن کس بهتر از دیگران است که برای قدمهای خود، مکانی و به وسعت تن خویش، محلی یافته باشد.
 و از همین کلام است: فتنه هایی همچون قطعه هایی از شبی تیره که هیچکس نمی تواند در برابر آن بایستد و جلو آن را بگیرد و هیچ پرچمی از آن فتنه ها به عقب رانده نمی شود.
 آن فتنه ها با تجهیزات کامل به سوی شما می آید، مانند شتری که با جهاز و مهار، آماده است تا بر آن سوار شوند، ساربان از پشت سر، آن را می راند و کسی که بر آن سوار است، بیشتر از آنچه در توانایی حیوان است، آن را به تندروی وا می دارد.
 صاحبان آن فتنه ها، مردمانی هستند سخت شر انگیز و رنج آور و اندک جامه، گروهی در راه خدا، به جهاد با آن فتنه گران برمی خیزند، گروهی که در نظر گردنکشان و خودکامگان خوارند، در زمین، گمنام و در آسمان بلند آوازه هستند، پس ای شهر بصره، در آن هنگام وای بر تو از سپاهی بدون گرد و غبار و بی سر و صدا از جمله سپاههای مامور گرفتن انتقام الهی (که به تو حمله ور می شوند) و دیری نخواهد پایید که ساکنان تو، به مرگ سرخ (وباء و طاعون یا کشته شدن با شمشیر) و به گرسنگی غبار آلوده و تاریک مبتلا خواهند شد.