متن عربی

127- وَ قَالَ (عليه السلام) : وَ قَدْ سَمِعَ رَجُلًا يَذُمُّ الدُّنْيَا أَيُّهَا الذَّامُّ لِلدُّنْيَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا الْمَخْدُوعُ بِأَبَاطِيلِهَا أَ تَغْتَرُّ بِالدُّنْيَا ثُمَّ تَذُمُّهَا أَنْتَ الْمُتَجَرِّمُ عَلَيْهَا أَمْ هِيَ الْمُتَجَرِّمَةُ عَلَيْكَ مَتَى اسْتَهْوَتْكَ أَمْ مَتَى غَرَّتْكَ أَ بِمَصَارِعِ آبَائِكَ مِنَ الْبِلَى أَمْ بِمَضَاجِعِ أُمَّهَاتِكَ تَحْتَ الثَّرَى كَمْ عَلَّلْتَ بِكَفَّيْكَ وَ كَمْ مَرَّضْتَ بِيَدَيْكَ تَبْتَغِي لَهُمُ الشِّفَا وَ تَسْتَوْصِفُ لَهُمُ الْأَطِبَّا غَدَاةَ لَا يُغْنِي عَنْهُمْ دَوَاؤُكَ وَ لَا يُجْدِي عَلَيْهِمْ بُكَاؤُكَ لَمْ يَنْفَعْ أَحَدَهُمْ إِشْفَاقُكَ وَ لَمْ تُسْعَفْ فِيهِ بِطَلِبَتِكَ وَ لَمْ تَدْفَعْ عَنْهُ بِقُوَّتِكَ وَ قَدْ مَثَّلَتْ لَكَ بِهِ الدُّنْيَا نَفْسَكَ وَ بِمَصْرَعِهِ مَصْرَعَكَ إِنَّ الدُّنْيَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا وَ دَارُ عَافِيَةٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا وَ دَارُ غِنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا وَ دَارُ مَوْعِظَةٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلَّى مَلَائِكَةِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْيِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ اكْتَسَبُوا فِيهَا الرَّحْمَةَ وَ رَبِحُوا فِيهَا الْجَنَّةَ فَمَنْ ذَا يَذُمُّهَا وَ قَدْ آذَنَتْ بِبَيْنِهَا وَ نَادَتْ بِفِرَاقِهَا وَ نَعَتْ نَفْسَهَا وَ أَهْلَهَا فَمَثَّلَتْ لَهُمْ بِبَلَائِهَا الْبَلَا وَ شَوَّقَتْهُمْ بِسُرُورِهَا إِلَى السُّرُورِ رَاحَتْ بِعَافِيَةٍ وَ ابْتَكَرَتْ بِفَجِيعَةٍ تَرْغِيباً وَ تَرْهِيباً وَ تَخْوِيفاً وَ تَحْذِيراً فَذَمَّهَا رِجَالٌ غَدَاةَ النَّدَامَةِ وَ حَمِدَهَا آخَرُونَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ذَكَّرَتْهُمُ الدُّنْيَا فَتَذَكَّرُوا وَ حَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا وَ وَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا .

متن فارسی

ص   901
امام عليه السلام شنيد كسى از دنيا مذمت مى كند فرمود: اى كسى كه از دنيا مذمت مى كنى و به حيله ى آن فريفته شده اى و به نيرنگ هاى آن گول مى خورى
ص   902
آيا گول دنيا را مى خورى بعد از آن مذمت مى كنى آيا تو نسبت به دنيا خيانت كرده اى يا دنيا نسبت به تو چه موقعى دنيا تو را سرگردان كرد و يا چه زمانى فريبت داد آيا از طريق زير خاك رفتن پدرانت و يا در بستر خاك آرميدن مادرانت تو را گول زد بسيارى از مريضان را با دستهاى خود يارى و پرستارى نمودى، براى آنان در خواست شفا كردى، از پزشكان براى سلامت آنان كمك گرفتى، نه دوايت براى آنان اثر داشت و نه گريه ات. نه ترست براى آنان اثر داشت و نه اين كه به خواسته ى خود در باره ى آنان رسيدى.
با نيروئى كه داشتى نتوانستى مرگ را از او دفع كنى. دنيا آن مريض را سرمشق تو قرار داد و هلاكت او را نابودى تو و باز هم پند نگرفتى بدون ترديد دنيا براى كسى كه گفتارش را باور دارد خانه ى راستى است، براى كسى كه درك كند خانه ى ايمنى و سلامت است، براى كسى كه از دنيا براى قيامت ذخيره كند خانه ى ثروت است، براى كسى كه از دنيا پند گيرد خانه ى موعظه است. دنيا مسجد عاشقان خداست، جاى نمازگزاردن فرشتگان است، فرودگاه وحى خداست، تجارتخانه شايستگان است، نيكوكاران از دنيا رحمت خدا را بدست مى آورند و سود آنان بهشت است. با اين همه امتيازات كيست كه از دنيا مذمت مى كند دنيا جدائى خويش را اعلام كرده در باره ى فراق خود فرياد زده از مرگ خود و بستگان خبر داده دنيا با آشكار ساختن بلاى خود بوجود بلاء اعلام كرد و مردم را با خوشنودى خود به خوشحالى علاقمند ساخت. دنيا شب را با تندرستى بسر مى برد اما بامدادش فاجعه است آن هم براى توجه به كارهاى نيك، ترس از عذاب الهى، خوف از معصيت خدا و اعلام خطر به نافرمانى او.
ص   903
با چنين وضعى، روز ندامت پشيمانان از آن مذمت مى كنند و روز قيامت ديگران از آن ستايش مى نمايند، زيرا دنيا به آنان پند داد پذيرفتند، از مرگ خبر داد قبول كردند، آنان را موعظه كرد آنان هم شنيدند.