اى مردم، بايد خدا شما را به هنگام نعمت همانند هنگامه كيفر ، ترسان بنگرد ، زيرا كسى كه رفاه و گشايش را زمينة گرفتار شدن خويش نداند ، پس خود را از حوادث ترسناك ايمن مى پندارد و آن كس كه تنگدستى را آزمايش الهى نداند پاداشى را كه اميدى به آن بود از دست خواهد
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( علی اصغر فقیهی)  >  دعائی درباره تنهایی ( خطبه شماره 224 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

224- و من دعاء له (علیه السلام) یلجأ فیه إلی اللّه لیهدیه إلی الرشاد:
اللَّهُمَّ إِنَّک آنَسُ الْآنِسِینَ لِأَوْلِیائِک وَ أَحْضَرُهُمْ بِالْکفَایةِ لِلْمُتَوَکلِینَ عَلَیک تُشَاهِدُهُمْ فِی سَرَائِرِهِمْ وَ تَطَّلِعُ عَلَیهِمْ فِی ضَمَائِرِهِمْ وَ تَعْلَمُ مَبْلَغَ بَصَائِرِهِمْ فَأَسْرَارُهُمْ لَک مَکشُوفَةٌ وَ قُلُوبُهُمْ إِلَیک مَلْهُوفَةٌ إِنْ أَوْحَشَتْهُمُ الْغُرْبَةُ آنَسَهُمْ ذِکرُک وَ إِنْ صُبَّتْ عَلَیهِمُ الْمَصَائِبُ لَجَئُوا إِلَی الِاسْتِجَارَةِ بِک عِلْماً بِأَنَّ أَزِمَّةَ الْأُمُورِ بِیدِک وَ مَصَادِرَهَا عَنْ قَضَائِک اللَّهُمَّ إِنْ فَهِهْتُ عَنْ مَسْأَلَتِی أَوْ عَمِیتُ عَنْ طِلْبَتِی فَدُلَّنِی عَلَی مَصَالِحِی وَ خُذْ بِقَلْبِی إِلَی مَرَاشِدِی فَلَیسَ ذَلِک بِنُکرٍ مِنْ هِدَایاتِک وَ لَا بِبِدْعٍ مِنْ کفَایاتِک اللَّهُمَّ احْمِلْنِی عَلَی عَفْوِک وَ لَا تَحْمِلْنِی عَلَی عَدْلِک.


متن فارسی

دعائی از آن حضرت
از جمله دعاهای امیرالمومنین علیه السلام است: 
خداوندا، تو برای دلهای دوستانت، انس گیرنده ترین، انس گیرندگانی، و برای کسانی که به تو توکل می کنند، حاضرترین و تواناترین کسی برای کفایت کار آنان هستی، حالات باطنی همه را مشاهده می کنی و بر همه ایشان و رازهایی که در درون خود دارند مطلع می باشی (از خود ایشان و از آنچه در قلب و فکرشان می گذرد آگاهی) و اندازه بینش و استقامت آنان را می دانی، پس رازهای آنها در نزد تو، آشکار و دلهای ایشان به طرف تو در حال استغاثه است، هر گاه غربت و تنهایی آنها را به وحشت اندازد، یاد تو انس و آرامش را به ایشان می دهد و چون مصیبتهایی بر آنان فرو ریزد ، پناه بردن به تو را، تکیه گاه خود قرار می دهند، زیرا می دانند که زمام و اختیار همه کارها در دست تو است و سرچشمه هر چیزی در حکم و فرمان تو است.
 خداوندا اگر در بیان درخواست خود عاجزم و زبانم می گیرد یا در تعیین درخواستم حیران و سرگردانم پس تو، مرا به آنچه مصلحتم در آن است، راه بنمای و قلبم را به طرف مقصودهای درست و به سوی چیزی که به صلاحم می باشد، متوجه کن که چنین چیزی، از راهنماییهای تو، ناشناخته و شگفت نیست و کفایت تو از امور بندگانت و بر آوردن خواسته های ایشان، چیز تازه و بی سابقه ای نمی باشد .خداوندا، مرا بر عفو خود قرار ده و بر عدل خود قرار مده.(عفو را پناهگاه من بساز) 

 

قبلی بعدی