متن عربی

209- و من خطبة له (علیه السلام) فی عجیب صنعة الکون:
وَ کانَ مِنِ اقْتِدَارِ جَبَرُوتِهِ وَ بَدِیعِ لَطَائِفِ صَنْعَتِهِ أَنْ جَعَلَ مِنْ مَاءِ الْبَحْرِ الزَّاخِرِ الْمُتَرَاکمِ الْمُتَقَاصِفِ یبَساً جَامِداً ثُمَّ فَطَرَ مِنْهُ أَطْبَاقاً فَفَتَقَهَا سَبْعَ سَمَاوَاتٍ بَعْدَ ارْتِتَاقِهَا فَاسْتَمْسَکتْ بِأَمْرِهِ وَ قَامَتْ عَلَی حَدِّهِ وَ أَرْسَی أَرْضاً یحْمِلُهَا الْأَخْضَرُ الْمُثْعَنْجِرُ وَ الْقَمْقَامُ الْمُسَخَّرُ قَدْ ذَلَّ لِأَمْرِهِ وَ أَذْعَنَ لِهَیبَتِهِ وَ وَقَفَ الْجَارِی مِنْهُ لِخَشْیتِهِ وَ جَبَلَ جَلَامِیدَهَا وَ نُشُوزَ مُتُونِهَا وَ أَطْوَادِهَا فَأَرْسَاهَا فِی مَرَاسِیهَا وَ أَلْزَمَهَا قَرَارَاتِهَا فَمَضَتْ رُءُوسُهَا فِی الْهَوَاءِ وَ رَسَتْ أُصُولُهَا فِی الْمَاءِ فَأَنْهَدَ جِبَالَهَا عَنْ سُهُولِهَا وَ أَسَاخَ قَوَاعِدَهَا فِی مُتُونِ أَقْطَارِهَا وَ مَوَاضِعِ أَنْصَابِهَا فَأَشْهَقَ قِلَالَهَا وَ أَطَالَ أَنْشَازَهَا وَ جَعَلَهَا لِلْأَرْضِ عِمَاداً وَ أَرَّزَهَا فِیهَا أَوْتَاداً فَسَکنَتْ عَلَی حَرَکتِهَا مِنْ أَنْ تَمِیدَ بِأَهْلِهَا أَوْ تَسِیخَ بِحِمْلِهَا أَوْ تَزُولَ عَنْ مَوَاضِعِهَا فَسُبْحَانَ مَنْ أَمْسَکهَا بَعْدَ مَوَجَانِ مِیاهِهَا وَ أَجْمَدَهَا بَعْدَ رُطُوبَةِ أَکنَافِهَا فَجَعَلَهَا لِخَلْقِهِ مِهَاداً وَ بَسَطَهَا لَهُمْ فِرَاشاً فَوْقَ بَحْرٍ لُجِّی رَاکدٍ لَا یجْرِی وَ قَائِمٍ لَا یسْرِی تُکرْکرُهُ الرِّیاحُ الْعَوَاصِفُ وَ تَمْخُضُهُ الْغَمَامُ الذَّوَارِفُ إِنَّ فِی ذلِک لَعِبْرَةً لِمَنْ یخْشی.

متن فارسی

در قدرت خداوند
قسمتی از یکی از خطبه های امیرالمومنین علیه السلام است:
 از جمله آثار قدرت جبروت و عظمت خداوند و از جمله آفرینشهای بدیع و لطیف او این است که از دریای بسیار پر آب و به هم فشرده شده که امواج آن به یکدیگر سیلی می زد و هر موجی، موجی دیگر را می شکست، چیزی خشک را بیافرید، سپس از آن چیز خشک طبقه هایی به وجود آورد و پس از آنکه آن طبقات به یکدیگر متصل و اجزای آن به همدیگر پیوسته و بسته بود هفت آسمان را از آنها گشود و باز کرد، پس آن هفت آسمان به فرمان خدا نگاه داشته شد و در آن حد و اندازه و هیاتی که خداوند مقرر فرموده بود، قرار گرفت و زمینی را که پر آبترین قسمت دریای سبز فام و دریای عظیمی که مسخر امر الهی است، آن را حمل می نماید، استوار و پابرجا ساخت، همانا دریا در برابر فرمان خدا، خوار و مطیع و در مقابل هیبت و عظمت او منقاد و خاضع شد و جریان و تلاطم آب آن از بیم او، آرام و متوقف گشت.
 خداوند ، سنگهای خارا و کوههای بلند و سخت و بلندیهای زمین را بیافرید و هر یک را در جای خود استوار ساخت و به پابرجا ماندن در قرارگاه خود ملزم و وادار نمود، پس، سرها و قله های آنها در هوا رفت و پایه های آنها، در آب ثابت ماند، آن گاه کوههای زمین را، نسبت به قسمتهای هموار زمین برجسته و بلند گردانید و پایه های آنها را در سطح اطراف زمین، و در محلهایی که آن کوهها از آنها سر برافراشته بودند، در زمین فرو برد، سپس قله های کوهها را بسیار بلند نمود و این بلندیها را در گوشه ها و اطراف زمین گسترانید و کشانید و آن کوهها را ستون زمین قرار داد و آنها را همچون میخهایی در زمین ثابت و استوار کرد، پس (در اثر این امر) زمین با حرکتی که داشت از اینکه اهل خود را بجنباند، یا با آنچه در آن است در هوا فرو افتد یا از جای خود به محلی دیگر برود، آرام گرفت و ساکن گردید.
 پس پاک و منزه می دانیم، پاک و منزه داشتنی عظیم کسی را که زمین را بعد از موج داشتن آبهایش آن را ثابت و بی حرکت نگاه داشت و پس از تر بودن و مرطوب بودن اطراف و جوانبش، آن را خشک گردانید، سپس آن را جای آرامش و آسایشی برای بندگان خود قرار داد و همچون فرشی برای مخلوقات خویش، گسترانید، بر روی دریایی عظیم و پر آب، با آبی راکد که جریان ندارد، و آب ایستاده ای که به اطراف سرایت نمی کند، بادهای شدید آن آبها را می برد و برمی گرداند و ابرهای بار ان ریز، آن را به هم می زند: ان فی ذلک لعبره لمن یخشی (همانا در این امور هر آینه عبرتی است برای کسی که بترسد)