متن عربی

126-  و من كلام له (عليه السلام) لما عوتب على التسوية في العطاء :
أَ تَأْمُرُونِّي أَنْ أَطْلُبَ النَّصْرَ بِالْجَوْرِ فِيمَنْ وُلِّيتُ عَلَيْهِ وَ اللَّهِ لَا أَطُورُ بِهِ مَا سَمَرَ سَمِيرٌ وَ مَا أَمَّ نَجْمٌ فِي السَّمَاءِ نَجْماً لَوْ كَانَ الْمَالُ لِي لَسَوَّيْتُ بَيْنَهُمْ فَكَيْفَ وَ إِنَّمَا الْمَالُ مَالُ اللَّهِ أَلَا وَ إِنَّ إِعْطَاءَ الْمَالِ فِي غَيْرِ حَقِّهِ تَبْذِيرٌ وَ إِسْرَافٌ وَ هُوَ يَرْفَعُ صَاحِبَهُ فِي الدُّنْيَا وَ يَضَعُهُ فِي الْآخِرَةِ وَ يُكْرِمُهُ فِي النَّاسِ وَ يُهِينُهُ عِنْدَ اللَّهِ وَ لَمْ يَضَعِ امْرُؤٌ مَالَهُ فِي غَيْرِ حَقِّهِ وَ لَا عِنْدَ غَيْرِ أَهْلِهِ إِلَّا حَرَمَهُ اللَّهُ شُكْرَهُمْ وَ كَانَ لِغَيْرِهِ وُدُّهُمْ فَإِنْ زَلَّتْ بِهِ النَّعْلُ يَوْماً فَاحْتَاجَ إِلَى مَعُونَتِهِمْ فَشَرُّ خَلِيلٍ وَ أَلْأَمُ خَدِينٍ .

متن فارسی

آن گاه كه امام عليه السلام موجودى بيت المال را كه سهم مردم بود ميان آنان بطور مساوى تقسيم كرد و مقام، سبقت به اسلام و امتيازات ديگر را به حساب نياورد و مؤاخذه شد فرمود: آيا دستور مى دهيد كه پيروزى را با ظلم در ميان كسانى كه بر آنان حكومت
ص   293
ميكنم بدست آورم؟ بخدا سوگند تا روزگار مى چرخد و ستاره در آسمان دنبال هم نور مى افشاند به چنين كارى دست نخواهم زد . اگر مال خودم بود بطور حتم ميان همه بطور مساوى تقسيم مى كردم چه رسد باين كه ثروت از خدا و بيت المال است . سپس امام عليه السلام فرمود: توجه داشته باشيد بخشش مال در غير مورد خودش تبذير و اسراف است و هر چند اسراف و تبذير براى عامل آن عنوان مى آورد ولى مقامش را در آخرت پائين مى برد در ميان مردم محترم است ولى در نظر خدا بى ارزش . هر كس ثروت خود را در راه خدائى آن خرج نكند و به اهلش نسپارد خدا او را از احترام مردم محروم مى گرداند و علاقه آنانرا متوجه ديگرى مى سازد . اگر روزگارش عوض شد و كفشش او را به زمين زد و نياز به كمك مردمى پيدا كرد كه قبلا به آنان كمك مى كرده، بدترين دوست و پست ترين رفيق خواهند بود .