متن عربی
24.وَ مِن وَصیَّةٍ لَهُ عَلیهِ السَّلامُ بِمَا یُعْمَلُ فِی أَمْوالِهِ؛ کَتَبَها بَعْدَ مُنِصَرَفِهِ مِنْ صِفِّینَ
- هذَا مَا أَمَرَ بِهِ عَبْدُ اللّهِ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ فِی مَالِهِ، ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللّهِ، لِیُولِجَهُ بِهِ الْجَنَّةَ، وَ یُعْطِیَهُ بِهِ الْاَمَنَةَ.
- منها: فَإِنَّهُ یَقُومُ بِذَلِکَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ یَأْکُلُ مِنْهُ بِالْمَعْرُوفِ وَ یُنْفِقُ مِنْهُ بِالْمَعْرُوفِ،
- فَإِنْ حَدَثَ بِحَسَنٍ حَدَثٌ وَ حُسَیْنٌ حَیٌّ، قَامَ بِالْاَمْرِ بَعْدَهُ، وَ أَصْدَرَهُ مَصْدَرَهُ.
- وَ إِنَّ لاِبْنَیْ فَاطِمَةَ مِنْ صَدَقَةِ عَلِیٍّ مِثْلَ الَّذِی لِبَنِی عَلِیٍّ،
- وَ إِنِّی إِنَّما جَعَلْتُ الْقِیَامَ بِذَلِکَ إِلَى ابْنَیْ فَاطِمَةَ
- ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللّهِ، وَ قُرْبَةً إِلَى رَسُولِ اللّهِ (صلی الله علیه و آله) ، وَ تَکْرِیماً لِحُرْمَتِهِ؛ وَ تَشْرِیفاً لِوُصْلَتِهِ.
- وَ یَشْتَرِطُ عَلَى الَّذِی یَجْعَلُهُ إِلَیْهِ
- أَنْ یَتْرُکَ الْمَالَ عَلَى أُصُولِهِ،
- وَ یُنْفِقَ مِنْ ثَمَرِهِ حَیْثُ أُمِرَ بِهِ وَ هُدِیَ لَهُ،
- وَ أَلَّا یَبِیعَ مِنْ أَوْلَادِ نَخِیلِ هذِهِ الْقُرَى وَدِیَّةً حَتَّى تُشْکِلَ أَرْضُهَا غِرَاساً.
- وَ مَنْ کَانَ مِنْ إِمَائِی اللَّاتِی أَطُوفُ عَلَیْهِنَّ لَهَا وَلَدٌ،
- أَوْ هِیَ حَامِلٌ، فَتُمْسَکُ عَلَى وَلَدِهَا وَ هِیَ مِنْ حَظِّهِ،
- فَإِنْ مَاتَ وَلَدُهَا وَ هِیَ حَیَّةٌ، فَهِیَ عَتِیقَةٌ، قَدْ أَفْرَجَ عَنْهَا الرِّقُّ، وَ حَرَّرَهَا الْعِتْقُ.
قالَ الشَّرِیفُ: قَوْلُهُ (علیه السلام) فی هذِهِ الوَصِیَّةِ:«وَ أَلا یَبِیْعَ مِنْ نَخْلِهَا وَ دِیَّةً»، الوَدِیَّةُ: الفَسِیلَةُ، وَ جَمْعُها وَدِىٌّ. وَ قَوْلُهُ عَلَیهِ السَّلَامُ: «حَتَّى تُشْکِلَ أَرْضِهَا غِرَاساً» هُوَ مِنْ أَفْصَحِ الکَلَامِ، وَ المُرَادُ بِهِ أَنَّ الأَرْضَ یَکْثُرُ فِیهَا غِرَاسُ النَّخْلِ حَتَّى یَراهَا النّاظِرُ عَلَى غَیْرِ تِلْکَ الصَّفَةِ الَّتِی عَرَفَها بِهَا فَیُشْکِلَ عَلَیْهِ أَمْرُهَا وَ یَحْسِبُها غَیْرَها.
متن فارسی
24.از وصایا وسفارش هاى امام (علیه السلام) درباره اموال (و موقوفاتش) بعد از بازگشت از صفین
- وصیت نامه مالى امام (علیه السلام): این دستورى است که بنده خدا على بن ابى طالب امیرمؤمنان در مورد اموالش (موقوفاتش) صادر کرده و هدفش جلب خشنودى خداوند است تا از این طریق او را وارد بهشت کند و امنیت و آرامش سراى دیگر را به او عطا فرماید.
- بخشى از این وصیت این است: سرپرستى این موقوفه بر عهده حسن بن على است که به طور شایسته (دور از اسراف و تبذیر) از درآمد آن مصرف کند و بخش دیگرى از آن را (در راه خدا) انفاق نماید
- و اگر براى حسن حادثه اى رخ دهد، و (برادرش) حسین زنده باشد سرپرستى آن را بعد از وى به عهده مى گیرد و همان کارى را که حسن انجام مى داد، برادرش انجام مى دهد.
- پسران فاطمه همان مقدار از این موقوفه سهم دارند که پسران على (از غیر فاطمه (علیها السلام)) سهم دارند
- و من سرپرستى آن را به پسران فاطمه واگذاشتم
- فقط براى خدا و براى تقرب به رسول الله (صلی الله علیه و آله) و بزرگداشت حرمت او و گرامى داشت پیوند خویشاوندى اش.
- (بنده خدا على بن ابى طالب) با کسى که این اموال در دست اوست شرط مى کند
- که اصل این اموال را حفظ کند
- و تنها از میوه و درآمدش در راهى که به او دستور داده شده و راهنمایى گردیده انفاق کند
- و چیزى از نهال هاى تازه روییده نخل هاى این آبادى هارا نفروشد تا همه این سرزمین زیر پوشش نخل قرار گیرد (و یک پارچه آباد شود)
- و هرکدام از کنیزانم که با آن ها آمیزش داشته ام صاحب فرزند یا باردار است، از سهم ارث فرزندش آزاد مى شود
- و اگر فرزندش بمیرد و او زنده باشد، او نیز آزاد است و بند بردگى از گردنش برداشته شده و به آزاد شدگان ملحق مى شود.
سیّد رضى (رحمه الله) مى گوید: تعبیر امام (علیه السلام) به «وَدَّیِة» به معناى نهال نخل است که جمع آن «وَدى» (بر وزن على) است.
جمله دیگر حضرت که مى فرماید: «حَتّى تُشْکِلَ أَرْضُها غِراساً» از فصیح ترین سخنان است و مفهوم آن این است که آن قدر درختان و نهال هاى خرما زیاد شود و صحنه نخلستان را بپوشاند که هرکس آن را قبلاً دیده باشد تشخیص آن براى او مشکل شود و گمان کند به سرزمین دیگرى گام نهاده است».
قبلی بعدی