متن عربی

24.و من وصية له (علیه السلام) بما يعمل في أمواله کتبها بعد منصرفه من صفين :
هَذَا مَا أَمَرَ بِهِ عَبْدُ اللَّهِ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ فِي مَالِهِ ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ لِيُولِجَهُ بِهِ الْجَنَّةَ وَ يُعْطِيَهُ بِهِ الْأَمَنَةَ .
مِنْهَا : فَإِنَّهُ يَقُومُ بِذَلِک الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ يَأْکلُ مِنْهُ بِالْمَعْرُوفِ وَ يُنْفِقُ مِنْهُ بِالْمَعْرُوفِ فَإِنْ حَدَثَ بِحَسَنٍ حَدَثٌ وَ حُسَيْنٌ حَيٌّ قَامَ بِالْأَمْرِ بَعْدَهُ وَ أَصْدَرَهُ مَصْدَرَهُ وَ إِنَّ لِابْنَيْ فَاطِمَةَ مِنْ صَدَقَةِ عَلِيٍّ مِثْلَ الَّذِي لِبَنِي عَلِيٍّ وَ إِنِّي إِنَّمَا جَعَلْتُ الْقِيَامَ بِذَلِک إِلَی ابْنَيْ فَاطِمَةَ ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ وَ قُرْبَةً إِلَی رَسُولِ اللَّهِ ( صلی الله عليه وآله ) وَ تَکرِيماً لِحُرْمَتِهِ وَ تَشْرِيفاً لِوُصْلَتِهِ وَ يَشْتَرِطُ عَلَی الَّذِي يَجْعَلُهُ إِلَيْهِ أَنْ يَتْرُک الْمَالَ عَلَی أُصُولِهِ وَ يُنْفِقَ مِنْ ثَمَرِهِ حَيْثُ أُمِرَ بِهِ وَ هُدِيَ لَهُ وَ أَلَّا يَبِيعَ مِنْ أَوْلَادِ نَخِيلِ هَذِهِ الْقُرَی وَدِيَّةً حَتَّی تُشْکلَ أَرْضُهَا غِرَاساً وَ مَنْ کانَ مِنْ إِمَائِي اللَّاتِي أَطُوفُ عَلَيْهِنَّ لَهَا وَلَدٌ أَوْ هِيَ حَامِلٌ فَتُمْسَک عَلَی وَلَدِهَا وَ هِيَ مِنْ حَظِّهِ فَإِنْ مَاتَ وَلَدُهَا وَ هِيَ حَيَّةٌ فَهِيَ عَتِيقَةٌ قَدْ أَفْرَجَ عَنْهَا الرِّقُّ وَ حَرَّرَهَا الْعِتْقُ .

متن فارسی

شريف رضی گويد: من می گويم که پاره ای از اين کلام در بعضی از خطبه ها قبلا آمده است اما چون در آن کلام در اينجا فزونيهايی يافته می شود، اين امر، تکرار آن را ايجاب کرد.
 از جمله وصيتی است از اميرالمومنين (علیه السلام)که آنرا، پس از بازگشت از جنگ صفين درباره آنچه در مورد اموال وی بايد عمل شود نوشته است:

اين، چيزی است که بنده خدا، علی پسر ابوطالب درباره مال خود به آن دستور داده است که اين امر ، برای طلب راه خشنودی خداوند است، تا به وسيله آن، وی را به بهشت وارد سازد و به خاطر آن، امنيت در آخرت را به او عطا فرمايد.
 از همين وصيت است.
و همانا ، حسن بن علی به انجام اين وصيت بپردازد که به گونه ای مناسبت و شايسته به مصرف خود برساند و در کارهای نيک، انفاق کند، پس اگر برای حسن پيشامدی شد، (و از جهان رفت) در صورتی که حسين زنده باشد، وی بعد از حسن به انجام اين وصيت می پردازد و به همان گونه که به حسن دستور دادم، عمل می کند.
 همانا سهم دو پسر فاطمه (يعنی حسن و حسين) از صدقات علی، همچون سهم فرزندان علی (از غير فاطمه است) و جز اين نيست که به راستی من، پرداختن به اين وصيت را از اين رو ی به دو پسر فاطمه واگذار کردم که بدين وسيله خشنودی خدا و نزديک شدن به رسول خدا و گرامی داشتن حرمت آن حضرت و بزرگداشت خويشاوندی وی را طلب کرده باشم.
 و (علی) بر کسی که اين مال را در اختيار او قرار می دهد شرط می کند که اصل مال را، به حال خود باقی گذارد و از ثمره آن طبق آنچه به او دستور داده شده و به آن راهنمايی گرديده، انفاق کند و اين که از زاييده های نخل اين قريه ها و مزرعه ها، نهال و شاخه ای را نفروشد تا آن زمان که زمين آن مزرعه ها، از شاخه ها و نهالها پر شود.
 (و اما در مورد کنيزانم) هر يک از آنها را که به نکاح خود درآورده ام و دارای فرزندی است، يا باردار است به فرزندش تعلق دارد و جزء سهم او به حساب می آيد، پس اگر فرزندش در حالی که او زنده است از دنيا رفت وی آزاد خواهد بود که به تحقيق، بردگی از او برداشته می شود و به موجب حق آزادی و حريتی که يافته، آزاد گرديده است.