اى مردم، بايد خدا شما را به هنگام نعمت همانند هنگامه كيفر ، ترسان بنگرد ، زيرا كسى كه رفاه و گشايش را زمينة گرفتار شدن خويش نداند ، پس خود را از حوادث ترسناك ايمن مى پندارد و آن كس كه تنگدستى را آزمايش الهى نداند پاداشى را كه اميدى به آن بود از دست خواهد
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( حسین استادولی)  >  به عبدالله بن عباس ( نامه شماره 18 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به نامه مورد نظر، شماره نامه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

18 .و من كتاب له (علیه السلام)  إلى عبد الله بن عباس و هو عامله على البصرة

  1. وَ اعْلَمْ أَنَّ الْبَصْرَةَ مَهْبِطُ إِبْلِيسَ وَ مَغْرِسُ الْفِتَنِ فَحَادِثْ أَهْلَهَا بِالْإِحْسَانِ إِلَيْهِمْ وَ احْلُلْ عُقْدَةَ الْخَوْفِ عَنْ قُلُوبِهِمْ‏.
  2. وَ قَدْ بَلَغَنِي تَنَمُّرُكَ لِبَنِي تَمِيمٍ وَ غِلْظَتُك عَلَيْهِمْ وَ إِنَّ بَنِي تَمِيمٍ لَمْ يَغِبْ لَهُمْ نَجْمٌ إِلَّا طَلَعَ لَهُمْ آخَرُ وَ إِنَّهُمْ لَمْ يُسْبَقُوا بِوَغْمٍ فِي جَاهِلِيَّةٍ وَ لَا إِسْلَامٍ وَ إِنَّ لَهُمْ بِنَا رَحِماً مَاسَّةً وَ قَرَابَةً خَاصَّةً نَحْنُ مَأْجُورُونَ عَلَى صِلَتِهَا وَ مَأْزُورُونَ عَلَى قَطِيعَتِهَا.
  3. فَارْبَعْ أَبَا الْعَبَّاسِ رَحِمَكَ اللَّهُ فِيمَا جَرَى عَلَى [يَدِكَ وَ لِسَانِكَ‏] لِسَانِكَ وَ يَدِكَ مِنْ خَيْرٍ وَ شَرٍّ فَإِنَّا شَرِيكَانِ فِي ذَلِكَ وَ كُنْ عِنْدَ صَالِحِ ظَنِّي بِكَ وَ لَا يَفِيلَنَّ رَأْيِي فِيكَ وَ السَّلَامُ‏.

متن فارسی

18- از یک نامه ی  آن حضرت به عبدالله بن عباس، کارگزار خود در بصره

(1) و بدان که بصره فرودگاه شیطان، و نهالستان فتنه هاست، پس اهل آن را با نیکی به آنان دلخوش دار، و گره ترس را از دل های انان بردار.

(2)خبر تندخویی و خشونتت با بنی تمیم به من رسیده، بنی تمیم چنانند که ستارهای از آنان غروب نمی کند مگر آنکه ستارهای دیگر برایشان طلوع می نماید، و در زمان جاهلیت و اسلام هیچگاه کسی در خونریزی و کینه جویی بر آنان پیشی نگرفته  است، و آنان را با ما خویشاوندی نزدیک، و قرابت ویژه ای است، که ما در صورت پیوند با آن پاداش خواهیم برد، و در صورت قطع آن وزر و وبال خواهیم داشت.

(3) پس ای ابوالعباس، خدایت رحمت کناد، در آنچه از نیک و بد بر زبان و دستت جاری می شود درنگ کن ! زیرا ما هر دو در این باره سهیم هستیم (آنچه از تو سر بزند از چشم من می بینند)، و چنان باش که خوش بینی من به تو استوار بماند، و مبادانظرم از تو برگردد و اندیشه ام درباره ات به سستی گراید، والسلام.

قبلی بعدی