متن عربی

377- وَ رُوِي أَنَّهُ (عليه السلام)قَلَّمَا اعْتَدَلَ بِهِ الْمِنْبَرُ إِلَّا قَالَ أَمَامَ الْخُطْبَةِ :أَيهَا النَّاسُ اتَّقُوا اللَّهَ فَمَا خُلِقَ امْرُؤٌ عَبَثاً فَيلْهُوَ وَ لَا تُرِک سُدًى فَيلْغُوَ وَ مَا دُنْياهُ الَّتِي تَحَسَّنَتْ لَهُ بِخَلَفٍ مِنَ الْآخِرَةِ الَّتِي قَبَّحَهَا سُوءُ النَّظَرِ عِنْدَهُ وَ مَا الْمَغْرُورُ الَّذِي ظَفِرَ مِنَ الدُّنْيا بِأَعْلَى هِمَّتِهِ کالْآخَرِ الَّذِي ظَفِرَ مِنَ الْآخِرَةِ بِأَدْنَى سُهْمَتِهِ.

متن فارسی

روايت کرده اند که به ندرت اتفاق مى افتاد اميرالمومنين (عليه السلام) بر روى منبر قرار گيرد، جز اينکه پيش از خطبه خود، اين سخنان را بر زبان جارى سازد:  اى مردم، از ناخشنودى خدا حذر کنيد، که هيچ انسانى بيهوده آفريده نشده تا در اثر آن به لهو و لعب و لذتهاى دنيا سرگرم شود  و بدون قيد و بند تکليف رها نشده، تا در نتيجه آن به کارهاى لغو و بيفايده بپردازد  و چنين نيست که دنياى او که به چشم او آراسته و دلربا جلوه کرده، جايگزين آخرت گردد، آخرتى که بدانديشى او، آن را در نزد وى زشت نمايانده است،  و باز چنين نيست که فريب خورده اى که با بالاترين همت خود، بر دنيا پيروزى يافته (و آن را به دست آورده) مانند آن ديگرى باشد که به کمترين بهره خود از آخرت، دست يافته است.