بزرگ ترين عيب آن كه چيزى را در خوددارى، بر ديگران عيب بشمار!
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >  معیار حسن ظن و سوء ظن ( حکمت شماره 114 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به نامه مورد نظر، شماره نامه را وارد کنید

متن عربی

114. و قال (علیه السلام):

  1. إِذَا اسْتَوْلَى الصَّلاَحُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ،
  2.  ثُمَّ أَسَاءَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ لَمْ تَظْهَرْ مِنْهُ خَزْیَةٌ فَقَدْ ظَلَمَ!
  3. وَ إِذَا اسْتَوْلَى الْفَسَادُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ،
  4. فَأَحْسَنَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ فَقَدْ غَرَّرَ.

متن فارسی

امام (علیه السلام) فرمود:

  1. هنگامى که صلاح ونیکى بر زمان واهلش ظاهر گردد
  2. اگر کسى در این حال به دیگرى که از او گناهى ظاهر نشده، گمان بد برد به او ستم کرده است
  3.  وهنگامى که فساد بر زمان واهلش مستولى گردد
  4. هر کس به دیگرى گمان خوب برد خود را فریب داده است!
قبلی بعدی