چون سختى ها به نهايت رسد، گشايش پديد آيد، و آن هنگام كه حلقه هاى بلا تنگ گردد آسايش فرا رسد.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( حسین استادولی)  >  نابودی خوارج ( خطبه شماره 181 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به نامه مورد نظر، شماره نامه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

181.و من كلام له (علیه السلام):: وَ قَدْ أَرْسَلَ رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ يَعْلَمُ لَهُ عِلْمَ أَحْوَالِ قَوْمٍ مِنْ جُنْدِ الْكُوفَةِ قَدْ هَمُّوا بِاللِّحَاقِ بِالْخَوَارِجِ وَ كَانُوا عَلَى خَوْفٍ مِنْهُ (علیه السلام) فَلَمَّا عَادَ إِلَيْهِ الرَّجُلُ قَالَ لَهُ أَأَمِنُوا فَقَطَنُوا أَمْ جَبَنُوا فَظَعَنُوا فَقَالَ الرَّجُلُ بَلْ ظَعَنُوا يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ فَقَالَ (علیه السلام):

  1. بُعْداً لَهُمْ‏ كَما بَعِدَتْ ثَمُودُ أَمَا لَوْ أُشْرِعَتِ الْأَسِنَّةُ إِلَيْهِمْ وَ صُبَّتِ السُّيُوفُ عَلَى هَامَاتِهِمْ لَقَدْ نَدِمُوا عَلَى مَا كَانَ مِنْهُمْ .
  2. إِنَّ الشَّيْطَانَ الْيَوْمَ قَدِ اسْتَفَلَّهُمْ وَ هُوَ غَداً مُتَبَرِّئٌ مِنْهُمْ وَ مُتَخَلٍ‏ عَنْهُمْ .
  3. فَحَسْبُهُمْ بِخُرُوجِهِمْ مِنَ الْهُدَى وَ ارْتِكَاسِهِمْ فِي الضَّلَالِ وَ الْعَمَى وَ صَدِّهِمْ عَنِ الْحَقِّ وَ جِمَاحِهِمْ فِي التِّيهِ‏.

متن فارسی

 از یک سخن آن حضرت هنگامی که یکی از یاران خود را فرستاد تا درباره ی  قومی از سپاه کوفه که از آن حضرت بیم داشتند و می خواستند به خوارج بپیوندند تحقیق کند. چون آن مرد بازگشت امام فرمود:

  1. آیا آسایش خاطر یافتند و ماندند یا ترسیدند و کوج کردند؟ گفت: نه، کوج کردند ای امیرمؤمنان!

 امام فرمود:

  1. امیدوارم « آنچنان که قوم ثمود [1]تباه شدند اینها هم تباه گردند![2] هان، در آن دم که نیزه ها به سویشان نشانه رورد با ور شمشیرها بر تارکشان فرو ریرد ، هر آینه از کردار خود پشیمان شوند.
  2.  امروز شیطان آنان را به هزیمت و پراکندگی فراخوانده، و فردا از آنان بیزاری خواهد جست و دست از یاری آنان خواهد شست.
  3.  ننگ و کیفرشان همین بس که از راه راست بیرون رفتند، و در گمراهی و کوری سرنگون کشتند. از حق و حقیقت روی برتافتند، و در جهل و گمراهی سرسختی و سرکشی نشان دادند.
 


[1] قوم صالح پیامبر(علیه السلام)که پس از پی کردن شتر صالح به هلاکت رسیدند.

[2] اقتباس از سوره ی  هود، آیه ی  ۹۵.

قبلی بعدی