با مردم آن گونه معاشرت كنيد ، كه اگر مْرديد بر شما اشك ريزند، و اگر زنده مانديد ، با اشتياق سوى شما آيند.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( علی اصغر فقیهی)  >  خوش گمانى بى جا ( حکمت شماره 114 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

114- وَ قَالَ (عليه السلام): إِذَا اسْتَوْلَى الصَّلَاحُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ ثُمَّ أَسَاءَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ لَمْ تَظْهَرْ مِنْهُ حَوْبَةٌ فَقَدْ ظَلَمَ وَ إِذَا اسْتَوْلَى الْفَسَادُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ فَأَحْسَنَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ فَقَدْ غَرَّرَ.


متن فارسی

اميرالمومنين (عليه السلام) فرمود: چون نيکوکارى و عمل صالح بر زمان و اهل زمان چيره و غالب گردد،  آن گاه کسى به کس ديگرى که عملى از او سر نزده که موجب رسوايى وى باشد، بد گمان شود، پس به تحقيق چنين کسى (يعنى آن که به ديگرى بدون علتى سوءظن برده) ستم کرده است،  و اگر فساد و تباهى بر زمان و اهل زمان مستولى گردد آن گاه کسى به کس ديگر گمان نيک ببرد، پس چنين کسى، به تحقيق، خود را گول زده و غفلت به او راه يافته است.

قبلی بعدی