متن عربی

87- و من خطبة له (علیه السلام) و فیها بیان للأسباب التی تهلک الناس:
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ اللَّهَ لَمْ یقْصِمْ جَبَّارِی دَهْرٍ قَطُّ إِلَّا بَعْدَ تَمْهِیلٍ وَ رَخَاءٍ وَ لَمْ یجْبُرْ عَظْمَ أَحَدٍ مِنَ الْأُمَمِ إِلَّا بَعْدَ أَزْلٍ وَ بَلَاءٍ وَ فِی دُونِ مَا اسْتَقْبَلْتُمْ مِنْ عَتْبٍ وَ مَا اسْتَدْبَرْتُمْ مِنْ خَطْبٍ مُعْتَبَرٌ وَ مَا کلُّ ذِی قَلْبٍ بِلَبِیبٍ وَ لَا کلُّ ذِی سَمْعٍ بِسَمِیعٍ وَ لَا کلُّ نَاظِرٍ بِبَصِیرٍ فَیا عَجَباً وَ مَا لِی لَا أَعْجَبُ مِنْ خَطَإِ هَذِهِ الْفِرَقِ عَلَی اخْتِلَافِ حُجَجِهَا فِی دِینِهَا لَا یقْتَصُّونَ أَثَرَ نَبِی وَ لَا یقْتَدُونَ بِعَمَلِ وَصِی وَ لَا یؤْمِنُونَ بِغَیبٍ وَ لَا یعِفُّونَ عَنْ عَیبٍ یعْمَلُونَ فِی الشُّبُهَاتِ وَ یسِیرُونَ فِی الشَّهَوَاتِ الْمَعْرُوفُ فِیهِمْ مَا عَرَفُوا وَ الْمُنْکرُ عِنْدَهُمْ مَا أَنْکرُوا مَفْزَعُهُمْ فِی الْمُعْضِلَاتِ إِلَی أَنْفُسِهِمْ وَ تَعْوِیلُهُمْ فِی الْمُهِمَّاتِ عَلَی آرَائِهِمْ کأَنَّ کلَّ امْرِئٍ مِنْهُمْ إِمَامُ نَفْسِهِ قَدْ أَخَذَ مِنْهَا فِیمَا یرَی بِعُرًی ثِقَاتٍ وَ أَسْبَابٍ مُحْکمَاتٍ.

متن فارسی

در بیان هلاکت مردم
از جمله خطبه های امیرالمومنین علیه السلام است: 
اما بعد از حمد خدا و درود بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) پس به راستی خداوند هرگز جباران و گردنکشان روزگار را در هم نشکست و از میان نبرد، مگر بعد از آن که به آنها مهلت داد و زندگی خوب و فراوانی نعمت به آنها عطا فرمود و همچنین خداوند هرگز شکستگیها و ناکامیهای امتی را جبران نکرد مگر آن گاه که دچار سختی و رنج شدند و مورد آزمایش الهی قرار گرفتند و برای شما در کمترین ناراحتی و شدتی که در پیش روی خود دارید و آنچه از مصیبتهای بزرگ که پشت سر نهاده اید، درس عبرتی باید باشد ، (و بدانید) که نه هر کسی که قلبی در سینه دارد دارای عقلی خالص است و نه هر که گوشی در سر دارد، شنوای حقایق است و نه آنکه نیروی بینایی دارد حقیقت بین و بصیر است، من سخت در عجبم و چرا در عجب نباشم، از خطا و اشتباه این گروهها که با همه اختلافی که در راهها و دلیلهای دین خود با یکدیگر دارند، چرا به دنبال پیامبری نمی روند و از روش جانشین پیامبری پیروی نمی نمایند، به غیب و اموری که از آنها نهان است ایمان نمی آورند و از عیب و زشتی باز نمی ایستند، به امور شبهه ناک عمل می کنند و در راه شهوتها و تمایلات نفسانی گام بر می دارند، کار خوب را همان می دانند که خود شناخته اند و عمل زشت را همان می پندارند که خود زشت می شمارند، در کارهای دشوار و پیچیده پناهگاهشان خودشان هستند و در امور مبهم و نامعلوم اعتماد و تکیه گاهشان.
اندیشه و فکر خودشان است، گویی هر یک از آنها، خود پیشوای خویشتن است که به تحقیق از آنچه خود می اندیشد دستگیره هایی مطمئن و دلیلهایی استوار ساخته است.