متن عربی
55 .و من كتاب له (علیه السلام) إلى معاوية
- أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ قَدْ جَعَلَ الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا وَ ابْتَلَى فِيهَا أَهْلَهَا لِيَعْلَمَ أَيُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا وَ لَسْنَا لِلدُّنْيَا خُلِقْنَا وَ لَا بِالسَّعْيِ فِيهَا أُمِرْنَا وَ إِنَّمَا وُضِعْنَا فِيهَا لِنُبْتَلَي بِهَا .
- وَ قَدِ ابْتَلَانِي اللَّهُ بِكَ وَ ابْتَلَاكَ بِي فَجَعَلَ أَحَدَنَا حُجَّةً عَلَى الْآخَرِ فَعَدَوْتَ عَلَى [طَلَبِ] الدُّنْيَا بِتَأْوِيلِ الْقُرْآنِ [وَ طَلَبْتَنِي] فَطَلَبْتَنِي بِمَا لَمْ تَجْنِ يَدِي وَ لَا لِسَانِي وَ [عَصَبْتَهُ] عَصَيْتَهُ أَنْتَ وَ أَهْلُ الشَّامِ بِي وَ أَلَّبَ عَالِمُكُمْ جَاهِلَكُمْ وَ قَائِمُكُمْ قَاعِدَكُمْ .
- فَاتَّقِ اللَّهَ فِي نَفْسِكَ وَ نَازِعِ الشَّيْطَانَ قِيَادَكَ وَ اصْرِفْ إِلَى الْآخِرَةِ وَجْهَكَ فَهِيَ طَرِيقُنَا وَ طَرِيقُكَ .
- وَ احْذَرْ أَنْ يُصِيبَكَ اللَّهُ مِنْهُ بِعَاجِلِ قَارِعَةٍ تَمَسُّ الْأَصْلَ وَ تَقْطَعُ الدَّابِرَ فَإِنِّي أُولِي لَكَ بِاللَّهِ أَلِيَّةً غَيْرَ فَاجِرَةٍ لَئِنْ جَمَعَتْنِي وَ إِيَّاكَ جَوَامِعُ الْأَقْدَارِ لَا أَزَالُ بِبَاحَتِكَ حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ بَيْنَنا وَ هُوَ خَيْرُ الْحاكِمِينَ.
متن فارسی
55-از یک نامه ی آن حضرت به معاویه
(1)اما بعد، خدای سبحان دنیا را مقدمه ی جهان پس از آن قرار داده، واهلش را در آن آزموده تا بنگرد کدامین آنها نیکوتر عمل می کنند. ما برای دنیا آفریده نشده ایم و به کوشش در آن مامور نگشته ایم؛ ما را در آن نهاده اند تا بدان آزمایش شویم؛
(2) و همانا خداوند مرا به تو آزموده و تو را به من، و یکی از ما را بر دیگری حجت ساخته است. تو با تأویل و توجیه قرآن بر دنیا چنگ انداختی، پس مرا به چیزی بازخواست کردی که دست و زبان من بدان نیالوده است و تو و شامی آن آن را به من بسته اید، و دانای شما (ابوهریره) نادانتان را، ایستاده ی شما (عمرو عاص) نشسته تان بر ضد من برآشفت.
(3)پس درباره ی خود از خدا پرواکن، و مهارت را از دست شیطان بازگیر، و روی به آخرت کن که آن راه نهایی ما و توست.
(4) و حذر کن از آنکه خداوند به زودی تو را از سوی خود به حادثه ای کوبنده گرفتار سازد که ریشه ات را برکند و نسلت را براندازد، که من سوگند می خورم به خدا سوگندی ناشکستنی که اگر سرنوشتهای گردآورنده، من و تو را گردهم آورد، پیوسته بر سر راهت بمانم « تا خداوند می آن ما داوری کند و او بهترین داوران است».[1]
[1] سوره اعراف ،آیه 87.
