متن عربی

57.و من کتاب له (علیه السلام) إلی أهل الکوفة عند مسيره من المدينة إلی البصرة :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّي خَرَجْتُ مِنْ حَيِّي هَذَا إِمَّا ظَالِماً وَ إِمَّا مَظْلُوماً وَ إِمَّا بَاغِياً وَ إِمَّا مَبْغِيّاً عَلَيْهِ وَ إِنِّي أُذَکرُ اللَّهَ مَنْ بَلَغَهُ کتَابِي هَذَا لَمَّا نَفَرَ إِلَيَّ فَإِنْ کنْتُ مُحْسِناً أَعَانَنِي وَ إِنْ کنْتُ مُسِيئاً اسْتَعْتَبَنِي .

متن فارسی

نامه ای است از اميرالمومنين (علیه السلام)به اهل کوفه، در هنگام رفتن آن حضرت از مدينه به سوی بصره (برای برابری با بيعت شکنان و اصحاب جمل):

اما بعد از حمد خدا و ستايش پيغمبر (صلی الله عليه و آله ) پس همانا من از ميان قوم و قبيله و مردم شهر خود ، همين قبيله و شهری که می شناسيد، بيرون رفتم، حال يا با عنوان يک ستمگر بيرون آمده ام يا به عنوان ستمديده و يا من به ديگری ستم روا داشته ام يا ديگری بر من ستم کرده است و به راستی، من به هر کسی که اين نامه من به او می رسد، خدا را به ياد می آورم (و هيچ چيز از او نمی خواهم) جز اينکه نزد من بيايد، سپس اگر مرا نيکوکار يافت، به ياری من برخيزد و اگر خطا کار ديد، مرا منع کند تا به سوی حق بازگردم.