70.وَ قَالَ عَلیهِ السَّلامُ فی سُحْرة اِلیومِ الذی ضرب فیه

1. مَلَکَتْنی عَیْنِی وَ أَنَا جَالِسٌ،
2. فَسَنَحَ لی رَسُولُ اللّهِ (صلی الله علیه و آله)،
3.  فَقُلْتُ: یَا رَسولَ اللّهِ،
4. مَاذَا لَقِیتَ مِنْ أُمَّتِکَ مِنَ الْاَوَدِ وَ اللَّدَدِ؟
5. فَقَالَ: «ادْعُ عَلَیْهِمْ» فَقُلْتُ:
6. أَبْدَلَنِی اللّهُ بِهِمْ خَیْراً مِنْهُمْ،
7. وَ أبْدَلَهُمْ بِی شَرًّا لَهُمْ مِنّی.

قال الشریف: یعنى بالأود الاعوجاج، و باللدد الخصام، و هذا من أفصح الکلام.

70.از سخنان آن حضرت در سحرگاه روزى که در آن ضربت خورد

1. شکوه با پیامبر (صلی الله علیه و آله): در حالى که نشسته بودم، خواب، چشمان مرا فراگرفت؛
2. ناگهان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بر من ظاهر شد؛
3. عرض کردم: اى رسول خدا!
4. چه کژى ها و عداوت ها که از امّتت دیدم.
5. فرمود: آن ها را نفرین کن! عرض کردم:
6. خداوند بهتر از آنان را به من دهد
7.  و به جاى من، شخص بدى را بر آن ها مسلّط کند.
   سیّد رضى(رحمه الله) مى گوید: منظور از «اَوَد» همان اعوجاج و کجى است و «لَدَد» به معناى خصومت است و این تعبیر از فصیح ترین تعبیرات است».