متن عربی

173- من خطبة له (علیه السلام) فی الموعظة و بیان قرباه من رسول اللّه:
أَیهَا النَّاسُ غَیرُ الْمَغْفُولِ عَنْهُمْ وَ التَّارِکونَ الْمَأْخُوذُ مِنْهُمْ مَا لِی أَرَاکمْ عَنِ اللَّهِ ذَاهِبِینَ وَ إِلَی غَیرِهِ رَاغِبِینَ کأَنَّکمْ نَعَمٌ أَرَاحَ بِهَا سَائِمٌ إِلَی مَرْعًی وَبِی وَ مَشْرَبٍ دَوِی وَ إِنَّمَا هِی کالْمَعْلُوفَةِ لِلْمُدَی لَا تَعْرِفُ مَا ذَا یرَادُ بِهَا إِذَا أُحْسِنَ إِلَیهَا تَحْسَبُ یوْمَهَا دَهْرَهَا وَ شِبَعَهَا أَمْرَهَا وَ اللَّهِ لَوْ شِئْتُ أَنْ أُخْبِرَ کلَّ رَجُلٍ مِنْکمْ بِمَخْرَجِهِ وَ مَوْلِجِهِ وَ جَمِیعِ شَأْنِهِ لَفَعَلْتُ وَ لَکنْ أَخَافُ أَنْ تَکفُرُوا فِی بِرَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) أَلَا وَ إِنِّی مُفْضِیهِ إِلَی الْخَاصَّةِ مِمَّنْ یؤْمَنُ ذَلِک مِنْهُ وَ الَّذِی بَعَثَهُ بِالْحَقِّ وَ اصْطَفَاهُ عَلَی الْخَلْقِ مَا أَنْطِقُ إِلَّا صَادِقاً وَ قَدْ عَهِدَ إِلَی بِذَلِک کلِّهِ وَ بِمَهْلِک مَنْ یهْلِک وَ مَنْجَی مَنْ ینْجُو وَ مَآلِ هَذَا الْأَمْرِ وَ مَا أَبْقَی شَیئاً یمُرُّ عَلَی رَأْسِی إِلَّا أَفْرَغَهُ فِی أُذُنَی وَ أَفْضَی بِهِ إِلَی أَیهَا النَّاسُ إِنِّی وَ اللَّهِ مَا أَحُثُّکمْ عَلَی طَاعَةٍ إِلَّا وَ أَسْبِقُکمْ إِلَیهَا وَ لَا أَنْهَاکمْ عَنْ مَعْصِیةٍ إِلَّا وَ أَتَنَاهَی قَبْلَکمْ عَنْهَا.

متن فارسی

موعظه یاران

خطبه ای است از امیرالمومنین علیه السلام: 
ای مردمان غافلی که از ثبت اعمالشان غفلت نشده است، و ای ترک کنندگان فرمان خدا که هر چه به آنها عطا شده است از قبیل عمر و منال دنیاوی، گرفته خواهد شد، چه شده است من شما را می بینم که از خدا رو گردانیده، و به غیر او رو آورده اید، گویی شما گوسفندان و شترانی هستید که چوپانان و ساربانان، آنها را در چراگاهی وباخیز و آبشخوری بیماری زا، به چرا برده اند، جز این نیست که آنها همچون حیوانات علف داده شده، برای کارد می باشند (یعنی به آنها علف می دهند تا فربه شوند آن گاه سرشان را با کارد ببرند) که خود آنها نمی دانند مقصود از این نیکی و توجهی که به آنها می شود چیست؟ گمان می برند در طول روزگارشان و به طور همیشگی، هر روزشان مانند امروزشان خواهد بود و کارشان منحصر به خوردن و سیر گشتن است.
 به خدا قسم اگر بخواهم به هر فردی از شما از محل بیرون آمدن و جای وارد شدن و از تمام شئوون زندگی او، خبر دهم این کار را خواهم کرد، لیکن از این بیم دارم که در اثر چنین کاری، درباره من به رسول خدا صلی الله علیه و آله کافر شوید (یعنی درباره من غلو کنید و سخن ان کفر آمیز بر زبان جاری سازید) آگاه باشید که به راستی من، این امور را به خواص اصحاب خود، از کسانی که در مورد آنان از چنین چیزی (یعنی غلو درباره من) ایمنی حاصل است، می سپارم، قسم به آن کسی که پیامبر (صلی الله علیه و آله) را به حق به سوی مردم فرستاد و او را بر مخلوقات خود برگزید، جز سخن راست بر زبانم جاری نمی شود و به تحقیق، که پیغمبر (صلی الله علیه و آله) همه اینها را در حافظه من قرار داده است، همچنین آن حضرت مرا از زمان و مکان هلاک شدن آن کس که هلاک می گردد و از زمان و مکان آن کس که نجات می یابد و اینکه کار خلافت به کجا می انجامد، از همه اینها مرا آگاه ساخته است، هیچ چیز نیست که از مغز و فکر من بگذرد، جز اینکه پیغمبر (صلی الله علیه و آله) آن را در گوش من افکنده و آن را به من سپرده است.
 ای مردم همانا من به خدا قسم شما را به انجام طاعتی تشویق و وادار نمی کنم جز اینکه خود در انجام آن بر شما پیشدستی می نمایم و شما را از معصیتی نهی نمی کنم، جز اینکه خود پیش از شما از انجام آن خودداری می ورزم.