متن عربی

232- وَ قَالَ (عليه السلام): مَنْ يعْطِ بِالْيدِ الْقَصِيرَةِ يعْطَ بِالْيدِ الطَّوِيلَةِ.

 قال الرضي : و معنى ذلک أن ما ينفقه المرء من ماله في سبيل الخير و البر و إن کان يسيرا فإن الله تعالى يجعل الجزاء عليه عظيما کثيرا و اليدان هاهنا عبارة عن النعمتين ففرق (عليه السلام)بين نعمة العبد و نعمة الرب تعالى ذکره بالقصيرة و الطويلة فجعل تلک قصيرة و هذه طويلة لأن نعم الله أبدا تضعف على نعم المخلوق أضعافا کثيرة إذ کانت نعم الله أصل النعم کلها فکل نعمة إليها ترجع و منها تنزع.

متن فارسی

اميرالمومنين (عليه السلام) فرمود: هر که با دست کوتاه (يعنى به مقدار کم) به ديگرى عطا کند، با دستى بلند (يعنى به مقدار زياد) به او عطا مى شود.

 (کار نيک، هر اندازه کم باشد، چند برابر پاداش خواهد داشت) شريف رضى گويد: من مى گويم، معنى کلام مزبور اين است که آنچه انسان از مال خود، در راه خير و نيک، انفاق و صرف مى کند، اگر چه اندک و ناچيز باشد،  پس همانا خداى تعالى، پاداشى بزرگ و بسيار در برابر اين کار او قرار مى دهد  و دو دست (دست کوتاه و دست بلند) عبارت است از دو نعمت  و بنابراين اميرالمومنين عليه السلام در ميان نعمت بنده و نعمت پروردگار فرق گذاشته است،  پس آن را (عطاى بنده را) دست کوتاه و اين را (نعمت خدا را) دست بلند، قرار داده است،  علت، اين است که نعمتهاى خدا در مقام مقايسه با نعمتهاى مخلوق، همواره به گونه اى بسيار، مضاعف و چند برابر مى شود،  زيرا، نعمتهاى خدا، اصل تمام نعمتهاست، بنابراين هر نعمتى به نعمتهاى الهى باز مى گردد يا از آن، جدا مى شود.