متن عربی

230- و من کلام له (علیه السلام) بعد أن أقدم أحدهم عل الکلام فحصر، و هو فی فضل أهل البیت، و وصف فساد الزمان:
أَلَا وَ إِنَّ اللِّسَانَ بَضْعَةٌ مِنَ الْإِنْسَانِ فَلَا یسْعِدُهُ الْقَوْلُ إِذَا امْتَنَعَ وَ لَا یمْهِلُهُ النُّطْقُ إِذَا اتَّسَعَ وَ إِنَّا لَأُمَرَاءُ الْکلَامِ وَ فِینَا تَنَشَّبَتْ عُرُوقُهُ وَ عَلَینَا تَهَدَّلَتْ غُصُونُهُ.
فساد الزمان
وَ اعْلَمُوا رَحِمَکمُ اللَّهُ أَنَّکمْ فِی زَمَانٍ الْقَائِلُ فِیهِ بِالْحَقِّ قَلِیلٌ وَ اللِّسَانُ عَنِ الصِّدْقِ کلِیلٌ وَ اللَّازِمُ لِلْحَقِّ ذَلِیلٌ أَهْلُهُ مُعْتَکفُونَ عَلَی الْعِصْیانِ مُصْطَلِحُونَ عَلَی الْإِدْهَانِ فَتَاهُمْ عَارِمٌ وَ شَائِبُهُمْ آثِمٌ وَ عَالِمُهُمْ مُنَافِقٌ وَ قَارِنُهُمْ مُمَاذِقٌ لَا یعَظِّمُ صَغِیرُهُمْ کبِیرَهُمْ وَ لَا یعُولُ غَنِیهُمْ فَقِیرَهُمْ.

متن فارسی

در باب زیانهای زبان

کلامی است از امیرالمومنین علیه السلام: 
آگاه باشید و بدانید که به راستی زبان، قطعه ای از انسان است، پس هر گاه انسان از سخن گفتن امتناع ورزد (برای تکلم آمادگی نداشته باشد) سخن با زبان همراهی نمی کند (یعنی سخن بر زبان جاری نمی شود) و چون انسان از لحاظ سخن گفتن در گشایش باشد (و آمادگی داشته باشد) سخن به زبان، مهلت نمی دهد (زبان به هر چه در فکر انسان است، گویا می شود) همانا، ما فرمانروایان سخن هستیم که ریشه های آن به ما چنگ زده و بسته شده و شاخه های آن به طرف ما آویخته گردیده است، و شما که خدا رحمتتان کند بدانید اینکه شما در زمانی زیست می کنید که گوینده سخن حق در آن اندک و زبان از گفتن سخن راست، کند می باشد و کسی که همواره همراه با حق باشد و جز به راه حق نرود، خوار و زبون است.
 مردم این روزگار، ملازم نافرمانی خدا هستند و در خدعه و نیرنگ، همداستانند، جوانانشان، تندخو، و پیرانشان، گناهکار، عالمشان، منافق و عابدشان، فریبکار است، کوچکشان، احترام بزرگشان را نگاه نمی دارد، و توانگرشان، از فقیرشان، دستگیری نمی کند.