متن عربی

30- وَ سُئِلَ (عليه السلام)عَنِ الْإِيمَانِ فَقَالَ: الْإِيمَانُ عَلَى أَرْبَعِ دَعَائِمَ عَلَى الصَّبْرِ وَ الْيقِينِ وَ الْعَدْلِ وَ الْجِهَادِ وَ الصَّبْرُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ عَلَى الشَّوْقِ وَ الشَّفَقِ وَ الزُّهْدِ وَ التَّرَقُّبِ فَمَنِ اشْتَاقَ إِلَى الْجَنَّةِ سَلَا عَنِ الشَّهَوَاتِ وَ مَنْ أَشْفَقَ مِنَ النَّارِ اجْتَنَبَ الْمُحَرَّمَاتِ وَ مَنْ زَهِدَ فِي الدُّنْيا اسْتَهَانَ بِالْمُصِيبَاتِ وَ مَنِ ارْتَقَبَ الْمَوْتَ سَارَعَ إِلَى الْخَيرَاتِ وَ الْيقِينُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ عَلَى تَبْصِرَةِ الْفِطْنَةِ وَ تَأَوُّلِ الْحِکمَةِ وَ مَوْعِظَةِ الْعِبْرَةِ وَ سُنَّةِ الْأَوَّلِينَ فَمَنْ تَبَصَّرَ فِي الْفِطْنَةِ تَبَينَتْ لَهُ الْحِکمَةُ وَ مَنْ تَبَينَتْ لَهُ الْحِکمَةُ عَرَفَ الْعِبْرَةَ وَ مَنْ عَرَفَ الْعِبْرَةَ فَکأَنَّمَا کانَ فِي الْأَوَّلِينَ وَ الْعَدْلُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ عَلَى غَائِصِ الْفَهْمِ وَ غَوْرِ الْعِلْمِ وَ زُهْرَةِ الْحُکمِ وَ رَسَاخَةِ الْحِلْمِ فَمَنْ فَهِمَ عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ وَ مَنْ عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ صَدَرَ عَنْ شَرَائِعِ الْحُکمِ وَ مَنْ حَلُمَ لَمْ يفَرِّطْ فِي أَمْرِهِ وَ عَاشَ فِي النَّاسِ حَمِيداً وَ الْجِهَادُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ عَلَى الْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْي عَنِ الْمُنْکرِ وَ الصِّدْقِ فِي الْمَوَاطِنِ وَ شَنَآنِ الْفَاسِقِينَ فَمَنْ أَمَرَ بِالْمَعْرُوفِ شَدَّ ظُهُورَ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَنْ نَهَى عَنِ الْمُنْکرِ أَرْغَمَ أُنُوفَ الْکافِرِينَ وَ مَنْ صَدَقَ فِي الْمَوَاطِنِ قَضَى مَا عَلَيهِ وَ مَنْ شَنِئَ الْفَاسِقِينَ وَ غَضِبَ لِلَّهِ غَضِبَ اللَّهُ لَهُ وَ أَرْضَاهُ يوْمَ الْقِيامَةِ .

متن فارسی

از اميرالمومنين (عليه السلام) درباره ايمان سئوال شد در پاسخ فرمود: ايمان بر چهار ستون استوار است: بر صبر و يقين و عدل و جهاد.

 از اين چهار ستون بر چهار شاخه است: بر اشتياق (به بهشت) و ترس، (از دوزخ) پارسايى، (بى اعتنايى به دنيا) و انتظار  (انتظار مرگ).
پس هر کس مشتاق بهشت باشد، از کارهاى شهوانى و هواى نفس، خوددارى مى کند و آنها را به فراموشى مى سپارد  و آن کس که از آتش دوزخ بترسد، از کارهاى حرام، دورى مى ورزد  و هر که نسبت به دنيا، بى اعتنا باشد و پارسايى پيشه سازد مصيبتها و ناملايمات را آسان و خوار مى شمارد  و کسى که مراقت و منتظر مرگ باشد، براى انجام کارهاى خير شتاب مى کند.
 از آن چهار ستون، يقين نيز بر چهار شاخه است: شناخت زيرکى،  (ظ- تشخيص اندازه زيرکى خود) رسيدن به درک حقايق و نکات باريک حکمت و دانش، پند گرفتن از امور عبرت آميز، و در نظر گرفتن روش پيشينيان  (به گونه اى که گويى در ميان ايشان است) پس هر کس در شناخت زيرکى خود کنجکاوى کند و آن را دريابد، حکمت براى او آشکار مى گردد  و آن کس که حکمت براى او آشکار شد، عبرت را مى شناسد  و هر که عبرت را شناخت، پس گويى در ميان گذشتگان بوده  (و از روش آنان پند آموخته).
عدل هم، از آن چهار ستون، داراى چهار شاخه است: غوطه ور شدن فهم در درياى فکر براى درک معانى، و فرو رفتن در درياى علم و رسيدن به حقيقت آن،  داورى نيکو و روشن و دور از شبهه و راسخ بودن و استوارى در بردبارى.
 پس هر کس بفهمد و دريابد، به حقيقت و عمق علم دانايى يافته،  و هر که به حقيقت و عمق علم، دانايى يافته، از پيمودن راههاى هموار و مستقيم حکم و داورى، مانند کسى که تشنگى خود را با آب فرو نشانده، سيراب از معرفت باز مى گردد  (و مردم را با حکمها و داوريهاى در سمت خود بهره مند مى سازد) و آنکه از حکم و بردبارى برخوردار باشد، در کار خود، کوتاهى روا نمى دارد و در ميان مردم زيست مى کند در حالى که همه، او را مى ستايند.
 از آن چهار ستون، جهاد نيز بر چهار شاخه است: بر امر به معروف و نهى از منکر،  صادق بودن در ميدانهاى جنگ در راه حق، دشمنى با اهل فسق و فجور.
 پس هر کس امر به معروف بکند، پشت مومنين را با اين کار خود، نيرومند ساخته  و آنکه به نهى از منکر بپردازد، بينى منافقان را به خاک ماليده  و کسى که در ميدانهاى جنگ در راه حق صادق باشد (با هر اقدا مى که در راه اعتلاى دين انجام مى دهد همراه با صدق و صفا و از جان و دل، بوده باشد) در اين صورت دينى که بر عهده او مى باشد، ادا کرده است.
 و هر که با مردم فاسق، دشمنى ورزد و در راه خدا به خشم آيد،  خدا نيز براى او (در برابر دشمن) به خشم مى آيد و در قيامت او را خشنود مى سازد.