متن عربی

206- و من کلام له (علیه السلام) قاله لما اضطرب علیه أصحابه فی أمر الحکومة:
أَیهَا النَّاسُ إِنَّهُ لَمْ یزَلْ أَمْرِی مَعَکمْ عَلَی مَا أُحِبُّ حَتَّی نَهِکتْکمُ الْحَرْبُ وَ قَدْ وَ اللَّهِ أَخَذَتْ مِنْکمْ وَ تَرَکتْ وَ هِی لِعَدُوِّکمْ أَنْهَک. لَقَدْ کنْتُ أَمْسِ أَمِیراً فَأَصْبَحْتُ الْیوْمَ مَأْمُوراً وَ کنْتُ أَمْسِ نَاهِیاً فَأَصْبَحْتُ الْیوْمَ مَنْهِیاً وَ قَدْ أَحْبَبْتُمُ الْبَقَاءَ وَ لَیسَ لِی أَنْ أَحْمِلَکمْ عَلَی مَا تَکرَهُونَ.

متن فارسی

درباره حکمیت
کلامی است از امیرالمومنین علیه السلام که چون اصحاب وی در امر حکمیت، به پریشانی و اختلاف کلمه، در مقابل آن حضرت پرداختند، ایراد فرمود: 
 ای مردم، همانا کار من با شما تاکنون به گونه ای می بود که آن را دوست می داشتم، تا اینکه جنگ شما را فرسوده و ضعیف کرد، به تحقیق و به خدا سوگند، جنگ گروهی از شما را ربود و گروهی را باقی گذاشت و آن جنگ برای دشمنان شما فرسوده کننده تر و ضعیف کننده تر بود، هر آینه و به تحقیق، من دیروز فرمانروا بودم، پس به حالی در آمدم که امروز فرمانبر هستم، دیروز دیگران را نهی می کردم و چنان شد که امروز، دیگران مرا نهی می کنند و به راستی که شما درنگ در این دنیا را دوست دارید و در اراده و فکر من نیست که شما را به چیزی که از آن کراهت دارید (ظ- مقصود پرداختن به جنگ است) وادار نمایم.