اگر بندة خدا اجل و پايان كارش را مى ديد، با آرزو و فريب آن دشمنى مى ورزيد.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( علی اصغر فقیهی)  >  به عبدالله بن عباس ( نامه شماره 77 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

77.و من وصية له (علیه السلام) لعبد الله بن العباس لما بعثه للاحتجاج علی الخوارج :
لَا تُخَاصِمْهُمْ بِالْقُرْآنِ فَإِنَّ الْقُرْآنَ حَمَّالٌ ذُو وُجُوهٍ تَقُولُ وَ يَقُولُونَ... وَ لَکنْ حَاجِجْهُمْ بِالسُّنَّةِ فَإِنَّهُمْ لَنْ يَجِدُوا عَنْهَا مَحِيصاً .
 


متن فارسی

از جمله وصيت و سفارشی است از اميرالمومنين به عبدالله بن عباس در آن هنگام که او را فرستاد تا حجت را بر خوارج تمام کند و آنها را با حجت و دليل، ملزم سازد:
با آيه های قرآن با ايشان بحث و مناظره مکن، که همانا قرآن حامل معانی بسيار و دارای وجوه گوناگونی است، تو وجهی از آن را می گويی و آنها وجه ديگری را می گويند، ليکن با سنت و حديث با ايشان احتجاج و مناظره بکن که به راستی از پذيرفتن آن ناگزيرند و هرگز راه گريزی از آن ندارند.

 

قبلی بعدی