متن عربی

140-  و من كلام له (عليه السلام) في النهي عن غيبة الناس :
وَ إِنَّمَا يَنْبَغِي لِأَهْلِ الْعِصْمَةِ وَ الْمَصْنُوعِ إِلَيْهِمْ فِي السَّلَامَةِ أَنْ يَرْحَمُوا أَهْلَ الذُّنُوبِ وَ الْمَعْصِيَةِ وَ يَكُونَ الشُّكْرُ هُوَ الْغَالِبَ عَلَيْهِمْ وَ الْحَاجِزَ لَهُمْ عَنْهُمْ فَكَيْفَ بِالْعَائِبِ الَّذِي عَابَ أَخَاهُ وَ عَيَّرَهُ بِبَلْوَاهُ أَ مَا ذَكَرَ مَوْضِعَ سَتْرِ اللَّهِ عَلَيْهِ مِنْ ذُنُوبِهِ مِمَّا هُوَ أَعْظَمُ مِنَ الذَّنْبِ الَّذِي عَابَهُ بِهِ وَ كَيْفَ يَذُمُّهُ بِذَنْبٍ قَدْ رَكِبَ مِثْلَهُ فَإِنْ لَمْ يَكُنْ رَكِبَ ذَلِكَ الذَّنْبَ بِعَيْنِهِ فَقَدْ عَصَى اللَّهَ فِيمَا سِوَاهُ مِمَّا هُوَ أَعْظَمُ مِنْهُ وَ ايْمُ اللَّهِ لَئِنْ لَمْ يَكُنْ عَصَاهُ فِي الْكَبِيرِ وَ عَصَاهُ فِي الصَّغِيرِ لَجَرَاءَتُهُ عَلَى عَيْبِ النَّاسِ أَكْبَرُ يَا عَبْدَ اللَّهِ لَا تَعْجَلْ فِي عَيْبِ أَحَدٍ بِذَنْبِهِ فَلَعَلَّهُ مَغْفُورٌ لَهُ وَ لَا تَأْمَنْ عَلَى نَفْسِكَ صَغِيرَ مَعْصِيَةٍ فَلَعَلَّكَ مُعَذَّبٌ عَلَيْهِ فَلْيَكْفُفْ مَنْ عَلِمَ مِنْكُمْ عَيْبَ غَيْرِهِ لِمَا يَعْلَمُ مِنْ عَيْبِ نَفْسِهِ وَ لْيَكُنِ الشُّكْرُ شَاغِلًا لَهُ عَلَى مُعَافَاتِهِ مِمَّا ابْتُلِيَ بِهِ غَيْرُهُ .

متن فارسی

ص   320
مرده خواران
امام عليه السلام در نهى از غيبت مى فرمايد: سزاوار است آنها كه به گناه آلوده نشده اند و از گناه سالم مانده اند، گناهكاران و معصيت كاران را ببخشند بايد شكر-  گزارى از اين نعمت بر آنها نفوذ داشته باشد و آنها را از غيبت كردن نسبت به ديگران باز دارد . (اين برنامه پاكان است .) آيا چگونه ممكن است فردى عادى از برادر دينى خود غيبت و او را به انحرافش سرزنش كند؟ آيا كسى كه غيبت ميكند باين نكته توجه نكرده است كه ناديده گرفتن و مخفى داشتن گناه (همان گناهى كه غيبت كننده انجام داده) خيلى مهمتر از گناهى است كه كسى انجام داده و او را سرزنش و غيبت ميكند . چگونه ممكن است از ديگرى انتقاد كند در حالى كه مشابه همان گناه را خودش انجام داده است . اگر همين گناه را انجام نداده گناهان ديگرى انجام داده كه خيلى بزرگتر از گناه ديگرى است كه از آن غيبت ميكند . بخدا سوگند اگر غيبت كننده گناه بزرگ و كوچك انجام نداده (و براى اولين بار غيبت را آغاز كرده) جرئت بر عيب جوئى از مردم گناه بسيار بزرگترى است .
ص   321
اى بنده ى خدا در عيب جوئى ديگران براى گناهى كه انجام داده اند عجله مكن شايد خدا گناه او را بخشيده باشد . از گناه كوچك هم در فكر آرامى نباش زيرا شايد خدا تو را بعذاب آن گرفتار سازد . از آنچه بيان شد بايد يك نتيجه بگيريد . بايد هر كسى عيبى از ديگران مى داند دست از عيبجوئى از او بردارد، زيرا عيب خود را مى داند . بايد شكر نعمتى را كه خدا باو داده در نظر بگيرد و در باره آن بحث كند تا از شمردن عيب ديگران آسوده و سالم بماند .

توضيح: خدا غيبت كردن را بخوردن گوشت برادر مسلمان تشبيه كرده است .«گمان بد به ديگران مبريد كه گناه است، كنجكاوى در كار ديگران نكنيد، بعضى از شماها بعضى ديگر را غيبت نكنيد آيا دوست داريد گوشت برادر خود را كه مرده است بخوريد، شما ناراحت مى شويد .
 . .»