بزرگ ترين عيب آن كه چيزى را در خوددارى، بر ديگران عيب بشمار!
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عمران علیزاده)  >  قثم ابن عباس ( نامه شماره 33 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به خطبه مورد نظر، شماره خطبه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به نامه مورد نظر، شماره نامه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

33 .و من كتاب له (علیه السلام)  إلى قثم بن العباس و هو عامله على مكة

(1)أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ عَيْنِي بِالْمَغْرِبِ كَتَبَ إِلَيَّ يُعْلِمُنِي أَنَّهُ‏ وُجِّهَ إِلَى الْمَوْسِمِ أُنَاسٌ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ

(2)الْعُمْيِ الْقُلُوبِ الصُّمِّ الْأَسْمَاعِ الْكُمْهِ الْأَبْصَارِ

(3)الَّذِينَ يَلْبِسُونَ‏ الْحَقَّ بِالْباطِلِ‏ وَ يُطِيعُونَ الْمَخْلُوقَ فِي مَعْصِيَةِ الْخَالِقِ

(4)وَ يَحْتَلِبُونَ الدُّنْيَا دَرَّهَا بِالدِّينِ وَ يَشْتَرُونَ عَاجِلَهَا بِآجِلِ الْأَبْرَارِ الْمُتَّقِينَ

(5)وَ لَنْ يَفُوزَ بِالْخَيْرِ إِلَّا عَامِلُهُ وَ لَا يُجْزَى جَزَاءَ الشَّرِّ إِلَّا فَاعِلُهُ

(6)فَأَقِمْ عَلَى مَا فِي يَدَيْكَ قِيَامَ الْحَازِمِ [الطَّبِيبِ‏] الصَّلِيبِ

(7)وَ النَّاصِحِ اللَّبِيبِ التَّابِعِ لِسُلْطَانِهِ الْمُطِيعِ لِإِمَامِهِ

(8)وَ إِيَّاكَ وَ مَا يُعْتَذَرُ مِنْهُ

(9)وَ لَا تَكُنْ عِنْدَ النَّعْمَاءِ بَطِراً وَ لَا عِنْدَ الْبَأْسَاءِ فَشِلًا وَ السَّلَامُ‏.


متن فارسی

از نامه های آن حضرت است به قثم ابن عباس که عامل حضرت بود در مکّه.

(1)پس از حمد و ثنای خدا و درود بر پیغمبر، جاسوس من در مغرب(منظور شام است) به من نوشته و اطلاع میدهد که عده ای از مردم شام به موسم و مراسم حج فرستاده شده اند.

(2)آنهایی که قلبشان کور است، گوششان کر است، و دیده های آنها کور است.

(3)آنهایی حق را بوسیله باطل می جویند و از مخلوق اطاعت می کنند در نافرمانی و مخالفت خالق.

(4)و شیر دنیا را با دین میدوشند و متاع زودرس دنیا را در مقابل آخرت نیکان تقوی پیشه می خرند.

(5)به خیر و نیکی دست نیابد مگر عمل کننده به آن، و پاداش بد نبیند مگر انجام دهنده آن.

(6)پس قیام کن به آنچه در دست تو است مانند قیام نمودن شخص محتاط و محکم.

(7)و خیرخواه عاقل، پیرو سلطانش، و مطیع امامش باشد.

(8)بپرهیز از انچه از آن عذر خواسته می شود(کاری نکن که محتاج عذرخواهی باشی).

(9)و موقع نعمت و فراوانی زیاد شادمان و موقع گرفتاری سست و پریشان نباش- والسلام.

قبلی بعدی