امام امیر المؤمنین علی (علیه السلام) لشکری را به فرماندهی دو نفر به نام های «زیاد بن نضر، و شریح بن هانی» به جبهه (سپاه معاویه) فرستاد، و دستور العمل های جالبی برای حفاظت لشکر اسلام، و غافلگیری دشمن به آنها آموخت. (چنان که در نامه 11 نهج البلاغه آمده است).
سپس مالک اشتر را به سوی آنها فرستاد، و برای آن دو فرمانده چنین پیام داد: «مالک بن حارث اشتر را امیر شما و آنان که تحت امر شما هستند نمودم. گوش به فرمانش دهید و از اوامر و دستورات او پیروی کنید، و اجعلا و درعاً و مجناً...: او را زره و سپر خود قرار دهید، زیرا او از کسانی است که گمان نمی برم، سستی نماید، و لغزش پیدا کند و او از کسانی نیست که در مورد سرعت، کندی کند و یا در مورد کندی شتابزدگی نماید».[1]
امام علی (علیه السلام) در مورد دیگر در پیام خود به مردم مصر، در شأن مالک اشتر چنین می گوید: «بنده ای از بندگان خداوند (مالک اشتر) را به سوی شما فرستادم که به هنگام وحشت جنگ، خواب او را فرا نمی گیرد و از دشمن نمی هراسد و نسبت به مجرمین و جنایتکاران، از شعله آتش سوزنده تر است، او مالک بن حارث از قبیله «مَذحِج» است، سخنش را بشنوید و فرمانش را آنجا که حق است، اطاعت کنید.
«فانّه سیف من سیوف الله، لاکلیل الظبّه، ولا نابی الضّریبه...؛ زیرا مالک اشتر، شمشیری از شمشیرهای خداوند است، آن شمشیر از تیزی به کندی بر نمی گردد، و ضربتش بی اثر نیست. اگر او به شما فرمان حرکت به سوی جنگ داد، حرکت کنید و اگر دستور توقف داد، توقف نمایید. هر گونه اقدام او همان اقدام من است، من شما را برگزیدم که چنین شخصیتی را به نزد شما فرستادم، تا شما را نصیحت کند و راه و چاره را به شما نشان دهد که نسبت به دشمنان تان، قاطع و سختگیر باشد».[2]
این است سیمای درخشان مالک اشتر در پیشگاه علی (علیه السلام) که حتی او را از هر جهت به جای خود معرفی می کند (با توجه به این که او در مصر نمی توانست در همه جزئیات به علی (علیه السلام) مراجعه کند زیرا فاصله مصر و عراق، بسیار است) و به راستی عجیب است آیا شخصی را (غیر از امامان) سراغ دارید که امام معصوم، این گونه به او در همه جهات اطمینان داشته باشد؟!
[1]. نگاه کنید به نهج البلاغه، نامه 13.
[2]. نگاه کنید به قسمت آخر نامه 38 نهج البلاغه.
منبع :محمد محمدي اشتهاردي ؛داستان هاي نهج البلاغه