متن عربی

 [325] قَالَ (علیه السلام) فِي صِفَةِ الْمُؤْمِنِ:(1) الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَيْ‏ءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْ‏ءٍ نَفْساً

(2)يَكْرَهُ الرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ السُّمْعَةَ طَوِيلٌ غَمُّهُ بَعِيدٌ هَمُّهُ كَثِيرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ

(3)شَكُورٌ صَبُورٌ مَغْمُورٌ بِفِكْرَتِهِ ضَنِينٌ بِخَلَّتِهِ سَهْلُ الْخَلِيقَةِ لَيِّنُ الْعَرِيكَةِ نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ.

متن فارسی

در صفت مؤمن فرمود: (1)شادی او در رویش و حزن و غصه او در قبلبش می باشد، سینه اش وسیعترین چیزی است، و رام ترین چیز است در نفسش.

(2)بلند طلبی و تکبر را کریه می شمارد و ریاء و خودنمایی را دشمن میدارد، غم او طولانی، سکوت و خاموشی او زیاد، و وقت او مشغول است.

(3) امام (عليه السّلام) فرمود:شکرگزار و شکیبا است، در فکر خود غوطه ور است، و به احتیاج خود بخیل است(ظاهر نمی کند و نمی گوید) آسان خوری و نرم طبع است، نفس او از سنگ خارا سفت تر، و او برده رامتر است.